Zwarte overpeinzingen

Zwarte vogels hebben een imagoprobleem. Vroeger werden ze gezien als voorteken van allerlei narigheid. Tegenwoordig worden ze gewoon lelijk gevonden. Het gaat dan natuurlijk vooral over kraaiachtigen. Over een merel wordt zelden geklaagd. Maar ja, die kan ook mooi zingen. Kraaiachtigen zouden dat ook moeten kunnen, door de bouw van hun strottenhoofd staan ze als zangvogels te boek, maar de naam kraai staat synoniem met mislukte zang. Wat ze ook niet helpt, is dat ze zeer algemeen zijn, met uitzondering van de raaf.
Toch valt er voor de vogelliefhebber wel wat moois te ontdekken aan deze vogels. Vooral de kauw is een bescheiden schoonheid. Kijk maar eens goed naar z'n inktzwarte petje op zijn antraciete kop. En vooral, de fraaie grijsblauwe ogen.

Een kauw

Gisteren, toen ik om een uur of negen in ons park wandelde, zag ik hoe de kauwen hier uit de buurt zich verzamelden om weer gezamenlijk te gaan slapen. Kauwen zijn sociaal, je ziet ze sowieso zelden alleen, en slapen doen ze helemaal met z'n honderden.

Kauwen op weg naar bed.

Toen ik thuis kwam heb ik geprobeerd vanaf mijn balkon de kauwenboom te vinden. Het schemerde al aardig, dus de foto is een beetje donker, maar laat wel zien dat er veel zijn. Het waren er trouwens veel meer dan op de foto zichtbaar zijn, maar als ik verder had uit gezoomd waren de individuele vogels helemaal niet herkenbaar meer geweest.

Heel veel kauwen in hun slaapboom (klik op de foto voor een vergroting)

Dat met z'n allen gaan slapen kan trouwens vreemde gevolgen hebben. Soms worden er onder, of in de buurt van zo'n kauwenboom een heleboel dode vogels gevonden. Er zijn altijd mensen die dan meteen een complottheorie hebben. Ik kan het artikel niet meer terugvinden, maar ik heb plotselinge spreeuwensterfte wel eens in verband gebracht gezien met bezoek door aliens. (Spreeuwen zijn ook van die samenslapers.) Vaker lees je iets over illegale chemicaliën of ziektes. Waarschijnlijk heeft het vooral te maken met vogels die in hun slaap heftig verstoord worden. Dat kan door een onweer of door vuurwerk of zo... Ze vliegen met z'n allen gedesoriënteerd op en sommige knallen op iets hards. Ze kunnen zich ook letterlijk doodschrikken. Dat kan individuele vogels natuurlijk net zo goed overkomen, maar ééntje valt niet op.

Nog even iets heel anders. Moedereenden moeten veel eelt op hun ziel hebben. Hun kroost redt het vaker niet dan wel tot volwassenheid. Het ontroert me daarom altijd een beetje als je ziet hoe ze toch hun best doen voor hun donzige nazaatjes. Hier waren de jonkies aan het spelen in de stroming door buis, terwijl moeder als een patrouilleboot de wacht hield. De hele tijd dat ik keek, bleef ze ongeveer op dezelfde plaats waakzaam liggen.

Moeder eend op wacht.

Dat was het weer.

Klein en groot

De laatste weken lijkt het wel of ik iedere dag weer een nieuw eendje zie. Vandaag ook weer. Alhoewel, ik had hem al in de lijst staan. De wintertaling.

Hier vader wintertaling met twee gewone wilde (nou ja) eenden. Vrouwtje zat wat verder weg.

De wintertaling is het kleinste Europese eendje. Dat ie klein is, is ook goed te zien op de foto met gewone eenden. Maar het mannetjes is wel heel fraai. Vrouw is meer van het generieke vrouweneendetype, maar dan kleiner. Het paartje dat wij hier hebben, heeft trouwens de vogelboeken niet goed gelezen. Officieel zijn wintertalingen in onze streken vooral wintergasten, zoals de naam suggereert. En ze broeden hier zelden. Of deze hier broeden weet ik niet zeker, maar ik meen dit paartje ook al vorig jaar in de zomer hier gezien te hebben. In de winter waren ze vertrokken. En als je hier rond deze tijd als vogel bent, dan vermoed ik dat je toch ook wilt broeden. Maar ja, ik ben ook geen wintertaling.
Wie wel broedt, en ook met resultaat, is het echtpaar grote Canadese gans. Vorig jaar hebben ze keurig zeven kleine gansjes grootgebracht.

De kinderen grote Canadese gans van het legsel van vorig jaar.

Het was een bijzonder braaf gezinnetje, waarbij vader en moeder hun kroost keurig in het gareel hielden en in eer en deugd opvoedden tot grote Canadese ganzen. En dit jaar proberen ze dat nog eens dunnetjes over te doen.

Vader, moeder en zeven kleintjes

Ik hoop dat het ze ook nu weer lukt. Alleen ben ik bang dat ze uiteindelijk worden tot ganzenstoof. Want in dit tempo worden het er snel te veel, zeker volgens de mensen die daar over moeten beslissen. Canadese ganzen zijn trouwens, u raadt het al, eigenlijk exoten, die vroeger werden afgeschoten omdat ze autochtone soorten zouden beconcurreren. Tegenwoordig wordt dat argument niet meer gebruikt; het zijn er nu gewoon te veel.

Maar goed, laten we niet te veel somberen. Voorlopig zijn het mooie, trotse vogels en het is leuk dat we ze in ons park hebben.

Ouds en nieuws

Eerst nog maar even terug naar mijn vorige blog. Ik werd er op gewezen dat de lelijkheid van de roek in mijn verhaaltje een mooi 'geheim' verbergt. De 'onderkin' in mijn foto is een keelzak waarmee papa roek, mama blijft op het nest, eten voor zijn kleintjes haalt. Ook roeken zijn liefhebbende ouders. Blijkbaar ligt ons park op zijn favoriete route, of die van roeken in het algemeen, want ik heb de afgelopen week nogmaals een roek met volle keelzak gefotografeerd. Geen geweldige foto, maar in het silhouet valt die keelzak wel mooi op.

Nogmaals een roek met volle keelzak.

Ook in een vorige post merkte ik op dat ik alleen maar moedereenden met een paar jonkies zag. Ondertussen is dat gecorrigeerd. Deze week zag ik een moeder met zeven jongen, waarvan ik er dan weer zes tegelijkertijd kon fotograferen.

Moeder eend met zeven jongen, waarvan er zes zichtbaar

 En we hadden ook weer nieuwe bezoekers. Kuifeendjes deze keer. Voor wat beperkte vogelaars als uw scribent zijn eendjes toch wel een uitkomst. Relatief makkelijk te fotograferen en ieder geval makkelijk te determineren. Kuifeendjes hebben een kuif, dat helpt als je je de naam probeert te herinneren. Nou ja, die kuif is meer een van de kop afhangend 'veren staartje'. Maar in ieder geval goed te herkennen.

Twee mannetjes kuifeend

Dan werd ik er nog door een Raoul Schaaf op gewezen dat ons park ook gekraagde roodstaarten rijk is. Waarvan akte. Ik ben ze nog niet, bewust, waargenomen. Maar als ik er eentje voor de lens krijg zal ik de gevolgen daarvan zeker tonen.

Kortom, blijven kijken. Er valt toch vaak iets nieuws te ontdekken, en ook het ouds blijft de moeite waard.

Nieuwe observaties

Als je vogels observeert omdat ze mooi zijn, dan zijn er een paar soorten die je beter kan overslaan. De roek is er zo eentje, zeker dit exemplaar.

Dit is zeker niet moeders mooiste, deze roek

Roeken zijn niet mooi, maar wel heel herkenbaar met de kale voorkant van hun kop.
Dit exemplaar is eigenlijk bijvangst. Ik was bezig met aan mijn camera te prutsen om te proberen een foto te maken van de snel-vliegende oeverzwaluwtjes. Ik probeerde de instelling even op een toevallig wat trager vliegende passant, waarvan ik dacht dat het een kraai was. Dus niet, het was deze roek, maar dat zag ik pas later op de computer.
Hoe dan ook, voor mij is het nieuwe observatie.

Ik werd ook getipt dat er op de koeienweide patrijzen zouden zitten. En vandaag had ik beet. Een mooi koppeltje.

Koppeltje patrijzen. (Ma-trijs zit rechts achter pa.)

Het is mooi hoe de kopjes van de vogels wegvallen tussen de grashalmen. Het silhouet van de kopjes past prachtig bij de buigende grashalmen.

Een van de soorten waarvan ik eigenlijk wel wist dat die zich ook wel zouden ophouden in ons park, maar die ik nog nooit had gezien, zijn mussen. Verschillende mensen verbaasden zich er al over dat ze niet op de lijst stonden. Maar ja, als ik ze niet bewust gezien heb, moet ik streng zijn.
Tot vandaag. Er zijn ook mussen. En blijkbaar is de parkgod mij goedgunstig gezind, want het ik heb een ringmus gezien, in plaats van de algemenere huismus.

Ringmusje

 Niet dat ik met een huismus niet net zo blij was geweest. Mussen hebben het moeilijk, tegenwoordig. Ze zijn nog steeds algemeen, maar de stand loopt flink terug. Mussen horen van oudsher bij mensen. Je zou verwachten dat mussen zouden profiteren van de successen van onze soort. Maar misschien (blijkbaar?) voelen ze zich wat minder thuis bij de moderne mens. Mensen die geen kippen houden en geen heggen hebben. Tja, het hoort er allemaal bij.

En in de categorie "Schattig ook al vliegt het niet' nog even een paar jong knijntjes.

Ah, wah liefffff

Ik heb ook nog wel eendepullukes, maar die komen dan wel weer een andere keer.

Tot dan.

Feestje!

Afgelopen zondag zijn we op de Dommel, bij St. Michielsgestel, gaan varen met een fluisterboot. Prachtig weer, en best leuk. Maar de vogelopbrengst viel wat tegen. Het enige bijzondere dat we te zien kregen was een oeverlopertje. Voor de rest wat futen en een aalscholver. Ik vergeet vast nog wat, maar heel spannend werd het niet. Terwijl ons ijsvogels beloofd waren. Nu wist de gids een boel te vertellen over de geschiedenis van het landschap, dus het was zeker de moeite waard.
Maar, voor vogels kan je beter in ons park terecht. Want vandaag zag ik, tadaa..., de ijsvogel! Ik heb hem zelfs gefotografeerd. Hij was wat veraf, en het werd geen echt mooie foto, maar toch....

Mijn ijsvogel. Ik zal er geen prijzen mee winnen maar als bewijs is de foto goed genoeg.

Ik heb zo vaak bij plekken gestaan waar je volgens de boekjes de ijsvogels van je af moest slaan. Nooit een ijsvogel gezien, tot die eerste keer, vorig jaar, in ons park. En ik vind het nog altijd een feestje als ik er eentje zie.
Ik was eigenlijk bij de oeverzwaluwmuur aan het kijken. Ik weet niet of er ooit onderzoek is gedaan naar polygamie onder oeverzwaluwen, maar ik kan me voorstellen dat de eventuele uitkomst zomaar het vogeltje in de ban zou kunnen doen in streng christelijke kringen. Ik zag in ieder geval voortdurend meer dan twee vogeltjes een holletje induiken. Het is me niet gelukt om dat ook te fotograferen, dus u zal mij op mijn woord moeten geloven.

Oeverzwaluwtjes bij de gelijknamige wand

Er was ook deftig bezoek. Een jonge knobbelzwaan kwam eens even kijken of ons park ook hem/haar iets te bieden heeft.

Een jonge knobbelzwaan

De knobbel is nog niet volgroeid, de snavel is nog grijs en de veren zijn nog niet zo helder wit. Maar in mijn ogen toch wel een gedistingeerde verschijning.
Ten slotte, het heeft niets met vogels te maken, en ik weet ook niet welke bloem het is, maar ik vond het zo mooi bij staan in het zonlicht, dat ik het niet kon laten er een foto van te maken.

Mooie bloemen, Azalea's? (Ik weet niets van bloemen.)

Hoe dan ook, de conclusie van een wandelingetje op donderdagochtend is toch dat we een boel moois zomaar voor onze deur hebben. Ik waardeer dat zeer.

Toch weer een reiger en jonge waterhoentjes

Eigenlijk kan ik het bij de titel laten, maar dat is ook zo kaal. Vandaag zag ik een hele familie waterhoen, pa, ma en twee kleintjes.Vogels met jongen zijn altijd wat onwillige fotomodellen, en deze waren geen uitzondering.

Ouder en de twee koters

En de jonkies even apart

Op zich zijn waterhoentjes natuurlijk algemene vogels maar ze worden hier helemaal overvleugeld door de meerkoeten. De meerkoeten zijn hier met veel meer en nogal dominant.

Meerkoet

 Meerkoeten vechten onderling soms flink en ze als ik ergens even naar een meerkoet sta te kijken komt het regelmatig voor de het beestje mijn kant op komt om te informeren of ik een iets te eten heb. Dat zal me met een waterhoen niet snel overkomen. Waterhoentjes zijn veel bescheidener, en kruipen meestal weg bij aandacht. Je zou het qua publiek gedrag een beetje kunnen vergelijken met het verschil tussen Belgen en Nederlanders. (U raadt wel wie hierbij de Belg is, en wie de Nederlander.)
Deze familie van waterhoentjes leek me ook bezig hun kinderen op te voeden in bescheidenheid. Waarbij ze lief met hun kroost omgingen, voor zover je ooit weet wat er in de kop van een vogel speelt.

Ondertussen vandaag dus ook weer een reiger op jacht gezien.

Blauwe reiger op (kikker?)jacht

Het was in de ondiepe plas bij het pompgebouw. Ik hoorde hoorde volop gekwaak dus ik vermoed dat daar wel wat kikkers zitten. Ik wil mijn theorie dat jagende vogels het moeilijk hebben door het troebele water in het park nog niet meteen bij het oud vuil zetten. Kikkers komen tenslotte uit zichzelf boven water.

Het was ook weer bijzonder druk bij de oeverzwaluwenmuur (noteren voor scrabble!). Maar daar ga ik eens een aparte post aan wijden.

Hoe dan ook, het was weer mooi in ons park.

Vissen in troebel water

Er is genoeg verrassends te zien in ons park, maar er is ook een aantal vogelsoorten dat ik de laatste tijd niet zie. Of in ieder geval veel minder dan vorig jaar. Vorig jaar kon ik iedere wandeling wel met en foto van een blauwe reiger terug komen.

Deze reiger stond er een beetje kouwelijk bij, vorig jaar

 En ook de aalscholverboom blijft de laatste tijd maar leeg.

De aalscholverboom in betere dagen

En van de verschillende futenpaartjes is er ook maar eentje over.

Futenpaartje op pad

Vorig jaar heb ik zelfs een aantal keren een ijsvogeltje zien vissen. Het is me nooit gelukt die te fotograferen, maar dit jaar heb ik hem (m/v) nog helemaal niet gezien.

Kortom, ik heb de indruk dat de vissende vogels dit jaar niet zoveel te zoeken hebben in ons park. Terwijl de vissende mens wel degelijk aanwezig is. Mijn verklaring is dat het water de laatste tijd erg troebel is. De pomp die het water rondpompt door het park, heeft vorig jaar najaar en de afgelopen winter stilgestaan vanwege de zeer lage waterstand. Een paar maanden geleden is dat verholpen en sinds de pomp weer aanstaat en het water weer stroomt, komt er meer zuurstof in het water door de watervalletjes en de overlopen. Dat zou kunnen verklaren waarom er meer alggroei is. Ik ben geen waterbioloog, en ik geef mijn theorie graag voor een betere. Maar tot die tijd denk ik te weten waarom de reigers nu ergens anders foerageren en aalscholvers een andere boom hebben opgezocht.

En waarom u het met foto's uit de oude doos moet doen. Nou ja, toch ook wel leuk, niet?

Abonneren

Als je deze blog aardig vind en wel een mailtje wilt krijgen als ik een nieuw bericht publiceer, reageer dan even op dit bericht met een mailtje. Ik voeg jou dan toe aan een maillijst.