Meerpleinvogels, geen Meerparkvogels

Vandaag was het de Meerhovendag op het Meerplein en omliggende straten. 'Braderie' klinkt tegenwoordig blijkbaar te oubollig maar erg nieuwbollig wilde dit festijn ook niet worden. Dat hoeft ook niet, het werd gewaardeerd door de buurt en daar gaat het maar om.
In dit verband was er ook een roofvogelshow. Nou houd ik van vogels in vrijheid en niet zo van vogels in gevangenschap.  Deze blog is ook gewijd aan alles dat zich vrijwillig in ons park aanbiedt. Aan de andere kant heb ik weinig met mensen die te hoop lopen tegen dit soort shows. De vogels in zo'n show worden goed verzorgd en veel ouder dan ze dat in natuurlijke omstandigheden ooit zouden worden; een beetje zoals wij mensen. Voor dierenactivisme zijn er waarlijk wel urgentere onderwerpen.

Hoe dan ook, er was dus wat ongewoon gevogelte te bewonderen.

Een woestijnbuizerd

Ik vind het wel een mooi vogeltje, die woestijnbuizerd. In tegenstelling tot de meeste vogels, kunnen onze buizerds behoorlijk in kleur en tekening variëren. Een woestijnbuizerd zou er altijd zo moeten uit zien.

Deze schoonheid is een kapgiertje

Volgens de presentatie was één van de twee vogels (ik weet niet zeker of het om de bovenstaande gaat) ondertussen 26 jaar oud en leed onder artrose. Maar met medicijnen lukte het nog aardig. Misschien een actie van Flying Doctors?

De Falkland Caracara mag graag balletjeballetje spelen

De Europese oehoe was de enige vogel in de show die hier ook in het wild voor komt.

Oehoes blijven prachtige beesten. Een van de dingen die ik geleerd heb tijdens de show is dat vogels met gekleurde irissen dagvogels zijn. Nachtvogels hebben zwarte ogen. Voor een oehoe is het dan ook geen probleem overdag te vliegen.

Een sakervalk

Pronkstuk: de Amerikaanse visarend

In de categorie imposant was er de Amerikaanse visarend. Natuurlijk weten we niet wat er in de kop van het beest speelt, maar om te zien is het trotse vogel. Niet vreemd dat ie het symbool van een groot land is geworden.

En nog eentje om het af te leren

Vandaag dus vals gespeeld, maar volgende keer weer echte Meerparkvogels. Ik hoop dat dit toch ook aardig was.

Stevige hap voor een reiger en warme kouwen

Het is vandaag warm in ons park. Bij de oeverzwaluwmuur is het een drukte van belang. Het is wat lastig om het allemaal precies vast te leggen, maar mevrouw en meneer oeverzwaluw hebben het druk met elkaar en hun kroost.

Drukte bij de oeverzwaluwmuur

Op een paaltje in het water vlakbij de muur zit een reiger. mooi in het zonnetje.

Jagende blauwe reiger

Terwijl ik vooral naar de oeverzwaluwen sta te kijken zie ik wat in mijn ooghoek. De reiger is naast de paal in het water gesprongen. En hij heeft succes.

De reiger heeft een flinke vis gevangen

Zo op het oog is het een best een flinke hap voor een reiger.

Forse prooi

 Maar na eventjes heeft onze reiger hem toch in zijn geheel probleemloos naar binnen gewerkt. Hoewel hij vast nog wel eens een boertje moet laten. Hij staat er tenminste toch wat verzadigd bij.

Even geen pap zeggen

Ondertussen ben ik niet de enige die het warm heeft. Blijkbaar hebben de kauwen het ook lekker warm in hun zwarte pak. Vogels kunnen niet zweten, dus moeten ze andere manieren om af te koelen. Kauwen hebben de oplossing van honden afgekeken. Of misschien waren ze wel eerder. In ieder geval proberen ze te koelen via ventilatie door hun bek/snavel.

Warme kauwen

Grappig om te zien. Tot de volgende keer.

Slome zomerdagen

Zoals ik vorige keer al schreef, er heerst een beetje zomerse 'rust' in ons park. De vogels laten zich wat minder zien. Ze zijn vooral druk met het grootbrengen van hun jongen. De zeven jonge Canadese ganzen van dit jaar zijn alweer flinke jongens. Maar de ouders waken nog steeds streng over hun.

Familie grote Canadese gans met de ouderlijke bodyguards op de flanken

En nogmaals een trotse ouder met kroost

Niet alle vogels hebben zoveel succes met hun legsels. Een kwaaie grote Canadese gans maakt nu eenmaal meer indruk dan een even kwaaie meerkoet. Deze is vast met meer jongen begonnen dan er nu over zijn.

Meerkoet met enig overgebleven jong

Je hoopt maar dat ze samen een mooie toekomst tegemoet zwemmen. Sterke ouders hebben is toch wel een voordeel, denk ik.
Er waren ook twee reigers met elkaar bezig. Of ze elkaar nu aan het verjagen of aan verleiden waren was mij niet helemaal duidelijk. Ik ga nog eens een stukje aan het fotograferen van vliegende vogels weiden, en waarom dat niet meevalt, maar hier toch een aardig geslaagde foto. Reigers zijn dan ook niet de lastigste.

Een blauwe reiger in de vlucht

De relatieve sloomte in het park heeft ook wat z'n weerslag op mij en deze blog. Ik ga even inspiratie opdoen in Zeeland. Tot over anderhalve week of zo.

Oude bekenden op nieuwe plekken

Het is bij vlagen zeer zomers, ook in ons park. En daarmee ligt de mooiste tijd om vogels te kijken een beetje achter ons. Wel leuk om de jonge watervogeltjes te zien, maar met jong broedsel stellen veel vogels zich wat bescheidener op, en er is veel groen om zich achter te verbergen. Niet dat er niets nieuws meer te beleven valt.
Zo zie ik onze blauwe reiger (volgens mij is het er nu maar eentje) regelmatig in alle vijvers, maar dat ik hem in een boom waarneem is nieuw.

Blauwe reiger in boom

Reigers broeden trouwens in bomen, dus zo ongewoon is dit beeld helemaal niet. Maar hier ben ik het niet gewend.
En omgekeerd, heb ik al heel wat aalscholvers in bomen gezien en gefotografeerd, maar zat er nu eentje lekker in het zonnetje, op de steiger. Niet echt verrassend, maar de laatste tijd zag ik ze eigenlijk helemaal niet meer.

Aalscholver op de steiger in de zon

Aalscholvers worden niet vaak genoemd als iemand gevraagd wordt naar een mooie vogel, ook niet door mij. Maar kijk eens naar de tekening in zijn veren en azuur blauw van zijn ogen, dan moet ik dit exemplaar toch wel weer bewonderen.
Wintertalingen staan dan wel weer bekend als 'mooi'. Dat was op een vorige foto niet zo goed te zien, dus daarom maar eens in de herhaling.

Paartje wintertaling, met snavel in de veren en een oplettend oog voor mij

En als laatste toch nog een vogeltje dat niet eerder in mijn blog figureerde, de witte kwikstaart. Geen observatie of foto waar je snel een prijs mee zal winnen. Maar ik moet toch altijd glimlachen als ik zo'n vogeltje zie. Het doet zijn naam eer aan, kwikstaart welgemoed door de wereld en ons park.

Witte kwikstaart

Toch ook weer een vogeltje om van te houden. Het blijft leuk, zo'n park.