Blijven proberen en blijven opletten

De vorige keer schreef ik over mijn jacht op een groene specht. Het lukte me niet hem (m/v) voor de lens te krijgen, en daarna lachte 'ie me nog uit ook. Vandaag ook weer een paar keer een spechtmomentje met een groene flits die al weg was voordat ik zelfs maar mijn handen richting camera kon bewegen. Maar, terwijl ik naar de oeverzwaluwtjes stond te kijken, kwam de specht weer in beeld en nu staat hij er op.

De groene specht

Helaas net niet scherp, maar als bewijsfoto is ie wel bruikbaar. Er komt hopelijk nog wel een moment dat ik hem echt goed kan fotograferen, maar hier is in ieder geval het bewijs dat ik niet gek ben.

Voor de rest is de oogst wat sober. Ik denk dat ik niemand blij maak met weer een kokmeeuw ook al vliegt hij nog zo mooi.

Zo'n kokmeeuw dus

Het gevolg is dat ik zelf ook niet zo erg opmerkzaam ben. Dus zit ik nu met een probleempje.

Wat is dit?

Als ik wat beter bij de les was geweest, had ik geprobeerd ook de zijkant van het beestje te fotograferen. Mijn eerste gok is dat het een vrouw tafeleend is. Maar volgens het boekje hebben tafeleenden loodgrijze snavels, geen roze. En ik heb ook wat twijfels over de vorm van die snavel, hoewel die hier ook niet echt goed te zien is. Dus misschien een hybride? Of een exoot? Goede inzenders wacht een eervolle vermelding.

Nogmaals

 En zo zijn het op alle vlakken onzekere tijden. Zelfs de zekerheid dat eendjes zo makkelijk weg determineren lijkt opeens niet zo zeker meer. Waar moet dit naartoe... Maar hoe dan ook een fijne week.

Geen groene specht en ander klein nieuws

Toen ik met deze blog begon, had ik het idee dat ik kond zou doen van al het gevogelte dat op mijn weg kwam terwijl ik kuierde door park Meerland. Dus gewoon kijken wat er mij voor de voeten komt en daarmee tevreden zijn. Maar ja, zoals wel vaker is de realiteit weerbarstig. De laatste tijd is mijn foto-oogst wat schaars en als je dan al een aantal keren een mooie groene specht uit je ooghoeken hebt gezien, en je ziet hem nu een keertje duidelijk vliegen, dan ga je er achteraan. Hopeloos natuurlijk. Vliegend zijn ze je altijd te snel af. En hoewel het beestje knalgroen is, met een rood petje, zie je hem absoluut niet op de grond tussen het hoog opgeschoten gras. Niet dat dat dat gras op zich niet mooi is. Maar wat frustrerend, als het beest daarna er van vlak onder je neus vandoor gaat. En dat een keer of vier.

Vind hier maar de groene specht in

Kortom, pak uw favoriete vogelboek en lees alles over de groene specht. Ik geef het op.

Toch loont het om te blijven kijken en af en toe eens een ander pad in te lopen. Want tussen het riet zag ik een vogeltje dat ik tot nu toe alleen in Portugal heb gezien, denk ik. Het liet zich ook al lastig fotograferen, maar ik heb een plaatje.

Een snor. (Hij snorde wat kort, maar ik ben er toch wel redelijk zeker van.)

Ik denk dus dat we met een snor te maken hebben. Ik vind dit soort kleine vogeltjes altijd lastig. En hij maakte wel een snorrend geluid maar korter dan dat ie het volgens de boekjes zou moeten doen. Maar misschien was hij nog niet aan de boekjes toegekomen.
Voor de rest zag ik onze visdief (ik zie er nooit meer dan ééntje in ons park). Maar ik kreeg hem niet lekker voor de lens.

Visdiefje

En veel bloemen staan er prachtig bij. Misschien moet ik eens een bloemen-en-kruidenboekje aanschaffen; die vliegen tenminste niet steeds weg.

De bloemen staan er ook mooi bij, maar helaas ontbreken de vleugels een beetje.

Kortom, kom wandelen want ook met een vogeltje minder is er genoeg te zien.

Vliegende vogels

Vliegende vogels zijn een beetje de topsport van het vogelfotograferen. (En zeker is het de rationalisering van de aanschaf van veel dure spullen.) Stilzittende vogels fotograferen is in het algemeen niet zo heel moeilijk, als je een beetje de goede spullen hebt. En 'goeie spullen' betekent vooral een voldoende sterke telelens. Natuurlijk zijn er wel een aantal moeilijkheden. Vogels blijven lang niet altijd stil zitten. En je moet zorgen dat jouw camera zich scherp stelt op de vogel en niet op het takje er net voor. Vogels willen ook nogal eens hoog boven je zitten in tegenlicht met een witte lucht. Gelukkig kan je dat allemaal oplossen door alleen eenden te fotograferen. Eenden zijn Gods gave voor beginnende fotografen en vogelkijkers.
Maar goed, vliegende vogels dus. Vliegende vogels zijn in het algemeen een stuk lastiger. Je kan niet rustig scherp stellen of proberen gunstiger ten opzichte van het licht te gaan staan. En in het algemeen zijn ze ver weg.

Een (vliegende) kokmeeuw

Maar ook daar maakt de vogel veel verschil. Een meeuw is een beetje de vliegende eend. Ze zijn niet te klein, redelijk algemeen, en volgen een voorspelbare weg dus met een beetje geduld kom je wel tot een bruikbare foto.
Zwaluwen zijn een stuk lastiger. Ze zijn klein, vliegen snel en wenden zeer snel in hun jacht op insecten. Een paar dagen geleden stond ik te kijken hoe gierzwaluwen insecten van het wateroppervlak plukten. Misschien schrijvertjes of zo. Het gaat razend snel. Maar van eentje heb ik toch een paar geslaagde foto's kunnen maken.

Hier gaat de gierzwaluw op zijn prooi af.

En hebbes (?) (Het water toont zo geel door de reflectie van de gele oeverzwaluwenmuur.)

Het maken van bovenstaande foto's was een kwestie van veel proberen, en ik had het geluk dat de zwaluwen zeer regelmatig over het water vlogen. Dus ik had ook veel kansen. Ook wel bijzonder trouwens, om een gierzwaluw zo laag te zien. Normaal gesproken zie je ze vooral hoog in de lucht in groepen.
En daarom was ik een paar maanden geleden ook zo blij met mijn ijsvogel. Geen superfoto, maar hij was er maar eventjes. En ik heb hem toch maar mooi gefotografeerd.

Mijn trots nog maar een keer

En nog maar even een statische reiger tot slot. Gewoon voor de lol, omdat ie daar zo mooi in het zonnetje stond.

Blauwe reiger

Tot een volgende keer.

Oud nieuws en andere zaken

Zoals ik al eens eerder schreef is het wat slapjes op het vogelfotovlak. Geen leuke passanten, vogels verstoppen zich vakkundig achter blaadjes en het weer is vaak ook niet optimaal. Maar niet getreurd, vandaag wat uit d'oude doos.
In ons park zitten spechten. Zeker meerdere bonte en ik zie ook regelmatig een groene. Die groene is bijzonder moeilijk te fotograferen of te observeren in het algemeen. Ik zie hem/haar eigenlijk alleen als hij/zij wegvliegt, terwijl ik nog een aardig eindje uit de buurt ben. Maar in het voorjaar liet de bonte specht zich wat makkelijker verschalken.

Grote bonte specht

Grote bonte specht op de rug gezien. Ze waren hier met z'n tweeën.

Onderweg ook vogeleten tegengekomen in de vorm van een sprinkhaan.

Nimf van een grote groene sprinkhaan (?)

Het leuke van fotograferen is dat je zo'n beest rustig kan bestuderen zonder dat je het om zeep hoeft te helpen. Zo ben ik er met behulp van het internet achter gekomen dat het hier een nimf betreft, een onvolgroeid exemplaar. Dan kan je zien aan de korte vleugels. Bij een volwassen grote groene sprinkhaan zijn die langer dan zijn lijf. Dat van die grote groene sprinkhaan is een beetje een gok, ik weet niets van dit soort insecten. Maar grote groene sprinkhanen zijn algemeen, en groen is ie zeker. Dit exemplaar had trouwens nog maar één voelspriet over. Maar dat is dan weer wel een heel lange.

Deze kraai zier er uit of ie wel trek heeft in een sprinkhaan.

Enfin, we redden ons een beetje met klein nieuws. Maar wie het kleine niet eert....