Spechtentijd

De verkleuren blaadjes kondigen de winter aan. En hoewel ik niet zit te wachten op dat seizoen, zijn de kleuren vaak prachtig. En bijkomend voordeel voor de vogelaar is dat die blaadjes als ze eenmaal gevallen zijn, niet langer het zicht ontnemen op vogels. En zo kreeg ik ineens weer eens zicht op zowel de grote bonte, als de groene specht.

Grote bonte specht

 

Groene specht

Vooral met de groene specht heb ik een haat-liefdeverhouding. Het beest zit graag in het gras z'n kostje bij elkaar te scharrelen en is dan volstrekt onzichtbaar (hij zal wel niet voor niets groen zijn), totdat ie opvliegt en dan is het te laat om hem rustig te bekijken of te fotograferen. Maar als ie vliegt is ie bijna fluoriserend groen met een knalrood schedeldak en kan je je niet voorstellen dat je het beest over het hoofd ziet.

Spechtenwoning

Toevallig viel mijn oog ook op de vestigingsplaats van een specht.

Sommige vogels zie je dan misschien vaker dan je in de gaten hebt.  Nu de koeien naar de stal zijn, hebben meeuwen en kraaien de wei in het park overgenomen. Alleen zijn sommige kraaien roeken.

Roek in de wei

Een kraai, ter vergelijking

Om de een of andere reden vind ik een roek nog altijd een beetje bijzondere vogel. Maar misschien betekent dat wel gewoon dat ik niet genoeg oplet.

Het lijkt er op dat veel vogelsoorten zich organiseren om samen de winter door te komen. De aalscholvers vormen langzaam weer een kleine kolonie. En je ziet ze dus ook meer in het water.

Een sfeervol koppeltje aalscholvers

En de grote Canadese ganzen zijn zelfs met een hele grote groep. Misschien wel om straks (weg) te trekken.

Grote drukte bij de Canadese ganzen

En zo zie ik ze vanaf onze flat

Geen groot nieuws, deze keer. Maar er blijft genoeg te bekijken over, zeker als je een beetje oplet (memo aan mijzelf).

Ik blijf het proberen en doe daar op deze plaats verslag van. Ik ben altijd blij als u de moeite neemt het resultaat te bekijken. Tot een volgende keer.

Mooie en vreemde vogels

Op het moment dat ik dit blogje schrijf, regent het volop, maar een halve week geleden werden er temperatuurrecords verbroken. En er was weer van allerlei moois te zien. En vreemds, maar daarover onderaan meer.

Eerst  maar even over het moois. De gaai (die ik in gedachte hardnekkig Vlaamse gaai'' blijf noemen) zie ik regelmatig in ons park, maar fotograferen liet ie zich tot nu toe niet. Maar de volhouder wint. Hij was zo weer weg, maar de twee foto's waarvoor ik tijd kreeg, waren toevallig allebei goed.

Gaai

Gaaien zijn mooie vogels maar ook ontzettende nestrovers. Dus ik weet nooit zeker of ik nu blij moet zijn als ik ze zie. Maar goed, als ik dat dan toch doe dan kan ik ze ook maar beter fotograferen. Dan heeft u er ook nog wat aan. En zoals ik al schreef, ze zijn wel mooi.

Een vogeltje waar ik wel altijd helemaal blij van word, is het puttertje. Ik zie ze niet zo heel vaak;  hier zijn ze tamelijk schuw. Dus was ik heel blij met dit exemplaar, dat bleef zitten toen ik hem (m/v) fotografeerde.

Putter (op enige afstand)

Ik kon ook weer niet zo heel dichtbij komen, maar het heeft toch wel een toonbare foto opgeleverd.

Vliegende vogels fotograferen kan heel lastig wezen, maar vliegende meeuwen fotograferen is een beetje voor sukkels. Toch vond ik dit plaatje van een kokmeeuw in winterkleed de moeite waard. Misschien zegt dat meer over mij dan over de foto, maar laat mij nou...

Kokmeeuw

Het lijkt er op dat in deze periode de waterhoentjes hun partner kiezen. Er is van allerlei gekibbel en gedoe en ze zijn prachtig op kleur. Op het land hebben ze soms wat weg van grote kwikstaarten; ze wippen net zo met hun staartveren.

Waterhoen, met opvallende stuit

Oh ja, en dan nog die vreemde vogel. Zoals u al misschien een beetje geraden heeft, dat is niet een gevederde.

Zonnende schildpad met vrouwtje wilde eend

Ik neem aan dat de eigenaar van deze schildpad hem zat was en hem toen maar in het park heeft geloosd. Niet echt een voorbeeld van dierenliefde, maar het lijkt er op dat ie het hier niet zo slecht doet. Ik heb hem, ik neem aan dat er niet meer schildpadden van dit formaat in ons park huizen, al eens in het vroege voorjaar gezien. Toen was ie weg voordat ik mijn ogen geloofde. Of hij de winter gaat overleven is dan weer de vraag. Officieel horen deze beesten hier natuurlijk niet. Maar ik verwacht dat de schade door deze exoot wel meevalt. In ieder geval gun ik hem wel dat ie de winter overleeft.

Zo. Dat u het weer weet. Tot een volgende keer.

Herfstigheden

Veel mensen associëren de herfst met najaarsstormen en stromende regen waaraan geen eind lijkt te komen na een zomer die veel te kort duurde. Maar de herfst is natuurlijk niet alleen narigheid. Rustige dagen met wat nevel en een zonnetje zijn ook typisch voor de herfst. Prachtige verstilde schoonheid, als je geluk hebt.

Herfst dus (ik weet niets van paddenstoelen)

 Qua vogelen is het allemaal niet zo spectaculair maar soms wel mooi sfeervol.

Een rustig dobberende fuut op spiegelend water

En soms doet een vogeltje toch even zijn best voor mij. Deze roodborst ging voor een fotomomentje even mooi in het zonnetje zitten.

Roodborst in de zon

Ik was hem (m/v) dankbaar daarvoor, want mijn fotografische zegeningen zijn wat dun gezaaid.

Waterlelies associeer je niet direct met een groot drijfvermogen, maar blijkbaar kunnen waterhoenen er toch goed op lopen. Waarschijnlijk dankzij hun lange tenen. (Kies je woorden met zorg in de buurt van een waterhoen!)

Waterhoen aan de wandel op waterlelies

En er is altijd wel een reiger die even op mij blijft wachten. Zeker als je zo lekker het zonnetje op je rug hebt.

Wie weet vang je wat, maar zo'n zonnetje is in ieder geval lekker op een koele dag.

En dan hier het raadsel van de week.

De kleine zijn kokmeeuwen in winterkleed, maar wat is de middelste?

 Ik denk dat het een tweede-jaarsmeeuw is, maar welleke? Goeie kandidaten zijn de grote mantelmeeuw, de zilvermeeuw en -als ik eerder gelijk had- een geelpoot meeuw. Die laatste is wel zeldzaam, dus laten we die maar schrappen. Volgens de boekjes zijn ze zeer moeilijk uit elkaar te houden. Dat is een vriendelijke manier om mij te vertellen dat ik alleen maar kan gokken. En ik gok op een grote mantelmeeuw, maar ik geef mijn mening graag voor een betere.

Geniet van uw herfst op gepaste wijze. Zelf raad ik een herfstbokbier aan. Maar een wandeling als de zon net op is, is ook niet verkeerd. Het voordeel is, in tegenstelling tot de zomer hoef je daar niet heel vroeg je bed voor uit.

Geen vogel

Tot een volgende keer!

PS. Voor het eerst dit jaar weer een ijsvogeltje gezien in ons park. Een extra wandelingetje waard!

Altijd wat

Ook een titel bedenken valt mij niet altijd makkelijk, vooral als ie ook nog iets moet zeggen over de daar op volgende tekst. Het voordeel van 'Altijd wat' is dan dat je er eigenlijk alles onder kan vangen.
Dat is ook een beetje symptomatisch voor deze blog. Zowel de beschikbaarheid van zichtbare vogels als van mij was in de afgelopen periode minder. Over mezelf zal ik niet verder uitweiden, maar de meeste vogelaars zullen het met mij eens zijn dat de tweede helft van de zomer niet de beste periode is om te vogelen. Alle planten en bomen zitten volop in het blad en ontnemen daarmee het zicht op vogels, de vogels zelf houden zich gedeisd na de drukke territorium-afbaken-broed-periode, en in het park is volop menselijke activiteit met honden en gedoe waar vogels dan weer niet van houden. (Soms wil ik gewoon een lange zin schrijven.) Op zich vind ik het uitstekend dat mensen op hun manier plezier beleven aan 'mijn' park, het is tenslotte geen ornithologisch laboratorium. Maar de kans op een aardig plaatje om u mee te verblijden neemt daardoor wel af.

Maar goed, wat dan wel?

Nou, soms heb je toch nog gewoon geluk. Op de vensterbanken van onze flat heb ik een aantal keren een klein zwartig vogeltje zitten dat iedere keer als het in de gaten had dat het bekeken werd er meteen vandoor ging. Fotograferen was nooit een optie, maar ik heb het vaak genoeg gezien om te weten dat het om een zwarte roodstaart ging. Blijkbaar houden die wat van een stenige omgeving, en op een avond bij de bouw zag ik er weer een. En ik had mijn camera bij mij!

Mevrouw zwarte roodstaart

Het ging in dit geval om een vrouwtje, meneer doet zijn naam meer eer aan. Maar toch, het is er eentje, en voor het eerst in deze blog.

En soms zie je iets ongewoons. Deze kraai heeft tussen zijn zwarte veren een paar witte zitten.

Kraai met witte veren

Het zal best vaker voorkomen maar ik kan me niet herinneren dit eerder gezien te hebben.

Op het moment van dit schrijven zijn de oeverzwaluwtjes alweer zo'n beetje hun koffertjes aan het pakken maar toen ik onderstaande foto's maakte was er nog volop activiteit. Ik ben al tijden bezig om te proberen een oeverzwaluw in zijn huis te fotograferen. Dat valt niet mee, want over het algemeen blijven ze niet graag bij de ingang van hun woning zitten. Dat resulteert dan vooral in foto's als deze.

Vliegende oeverzwaluw bij hun flat

Maar laatst bleef er eentje toch even zitten. Dus ook het fotografisch bewijs is geleverd.

Huisje 83 en trotse eigenaar

Ze wonen er echt.

Soms is een plaatje ook gewoon de moeite waard, zonder ornithologische diepgang.

Kokmeeuw

Bovenstaande foto is vooral mooi misleidend, zonder context denk je hier aan een buitenland met stromend water en rotsen en ruige natuur. Maar het is dus gewoon ons park.

Kokmeeuwen op fraai uitgelicht water

De kokmeeuwen zijn alweer een tijd in winterkleed. Een beetje saai misschien, maar ik vind hun staartjes op bovenstaande foto zo mooi uitkomen. Misschien een geval van een kinderhand die snel gevuld is, maar dat moet dan maar.

Tot slot zomaar een vredige foto.

Jonge waterhoen in het avondzonnetje

Bovenstaande waterhoen heeft de gevaarlijke kuikenperiode zo te zien goed doorstaan. Zijn/haar veren zijn een bescheiden compositie in beige, maar ik vind het mooi. En een prettig idee dat er weer een nieuwe generatie is.

Volgende keer zal het wel over de naderende herfst gaan. Of misschien over nazomeren. Hoe dan ook, tot dan.

Rijkdom

We vergeten het wel eens. (Misschien schrijf ik hier in koninklijk meervoud, maar ik heb het ernstige vermoeden dat ik niet de enige ben.) Qua vogelsoortenrijkdom verkeren we hier in een luxe positie. En dat 'hier' mag je ruimer nemen dan ons park, maar ons park geeft ook weinig reden tot klagen. Op mijn laatste rondje kwam ik 12 (14) vogelsoorten tegen. Telt u even mee: wilde eenden, een reiger, een paartje witte kwikstaarten, een jonge waterhoen, eksters, nijlganzen, oeverzwaluwen, gierzwaluwen (en ja die tellen echt mee, want ik zag ze drinkend uit een van de meren), een groep fitissen, een aalscholver, (weer een reiger maar die hadden we al geteld,) kokmeeuwen, en een visdiefje. Daarnaast heb ik ongetwijfeld nog meerkoeten en futen gezien maar die heb deze keer ik niet gefotografeerd dus niet geboekstaafd. En dan heb ik vast nog van alles gemist. Ik kan me wandelingen in verre oorden herinneren waar ik blij was als ik drie of vier verschillende soorten zag.

Maar goed, niet alles levert een aardige foto op. Dus hier onder een selectie.

Kwikstaarten (witte) zie ik vaak, maar over het algemeen zijn ze niet erg gecharmeerd van mijn lens. Daar heb ik mij al eens vaker over beklaagd toen ik, u bij wijze van alternatief voorzag van een kwikstaart op een tak. Minder karakteristiek maar ook leuk. In ieder geval, deze keer lukte het wel.

Witte kwikstaart met ontbijt

Ik doe niet aan filmpjes, maar eigenlijk moet je van zo'n kwikstaart een animated GIFje maken; u weet wel, zo'n bewegende foto. Het wippen van z'n staart máákt zo'n kwikstaart.

Ik heb ook een zwak voor deze jonge waterhoen. Het grootste deel nog in een soort kuikenkleed en daarmee contrasterend de mooie zwart-witte stuit.

jonge waterhoen

Bij de oeverzwaluwmuur is er nog steeds volop activiteit. Er vliegen vogels af en aan, naar ik vermoed om de jongen te voeren. Dat gaat allemaal razend snel, dus lastig voor de fotograaf.

 Oeverzwaluw, bij huisje 164 is met het neusje van een wachtend jong (?) net te zien

Op de foto hier boven zie je een vertrekkende ouder en ik denk een op eten wachtend jong.

De oeverzwaluwen scheren voortdurend over het water op jacht naar insecten

Drinkende of jagende oeverzwaluw

De situatie hierboven is een toevalstreffer. Ik weet niet wat de oeverzwaluw hier doet, drinken of een waterinsectje vangen. Gierzwaluwen heb ik wel vaker zoiets iets zien doen, waarvan ik nu begrijp dat het drinken is. Bij oeverzwaluwen is het nieuw voor mij.

Als ik een fitis zie, is dat eigenlijk altijd in het voorjaar, zingend op een tak. Deze keer waren ze met een groepje aan het foerageren. (Ik ben bij dit soort kleine beweeglijke vogeltjes nooit helemaal zeker of ik ze wel goed determineer. Maar omdat ik fitissen al vaker hier gezien heb, ga ik er maar vanuit dat het dat nu ook weer zijn.)

Een fitis, denk ik

Even een plaatje van een reiger, die mooi staat te wezen.

Blauwe reigers fotografeer ik wel vaker, maar deze zat er weer fotogeniek bij

Ook een aalscholver is geen groot nieuws. Maar ik zie hem (m/v) eigenlijk zelden of nooit in het water van de vijver. Deze keer dus wel.

Aalscholvers en kunnen goed duiken en liggen diep in het water als ze zwemmen

Ook een visdiefje heeft zich wel vaker hier vertoond, maar de laatste keer dat er hier eentje zag is denk ik toch alweer een jaar geleden. Een hernieuwde kennismaking wordt altijd op prijs gesteld.

Een jagend visdiefje.

Ik word altijd vrolijk van zo'n voorbijganger. Het is een prachtig fel, scherp-gesneden vogeltje met een diep zwart petje. Nog eentje, omdat ik het dus zo'n mooi vogeltje vind.

Visdief met bloemetjesbehang

Oh ja, en dan nog eentje in de rubriek bijvangst.

Parkkonijn

Ik ben wel eens selectiever geweest, maar deze keer wilde ik graag laten zien hoeveel je soms in één wandeling ziet. 

Tot een volgende keer, met een ander verhaal.

Varia

Door allerlei omstandigheden ben ik de laatste weken niet aan mijn blog toegekomen. Ook heb ik wat minder gelegenheid gehad om te fotograferen, maar ik heb toch nog wel wat plaatjes geschoten. In deze post houd ik een beetje opruiming in mijn fotoarchief van de laatste tijd. Met bijbehorende losse observaties.
Ik begin maar weer eens met de futen. In mijn ervaring zijn futen vrij rustige vogels: ze zwemmen, ze duiken en als we geluk hebben baltsen ze; dat is het wel zo'n beetje. Maar bij een van mijn wandelingen zag ik er eentje uitgebreid badderen met veel gespetter en gedoe, zoals ik dat ook wel ken van eenden. Het is vast niet echt bijzonder, maar het is de enige keer dat ik me kan herinneren dit te hebben gezien.

Badende fuut

 Ik heb het al eerder gehad over hoe de jonge futen blijven bietsen om eten bij hun ouders, maar futen ouders zijn hard. Bij diezelfde ronde zag ik een fuut een visje opduiken. Die kreeg meteen een schreeuwend jong achter zich aan. Maar pa of ma vond duidelijk dat hij/zij de tijd van ouderlijke plichten achter zich had en at zijn snack zelf op.

Fuut met vis voor eigen gebruik

De jonge nijlganzen zijn nog goed te onderscheiden van hun ouders maar hebben zelf ook een fraai kleed.

Jonge nijlganzen, prachtig kleurend in hun omgeving

Ganzen zijn waaks. Ik meen gelezen te hebben dat vroeger ganzen ook wel als een soort waakhond op de boerderij werden gebruikt (voordat ze in de pot verdwenen..) Ik vind het altijd aardig om te zien hoe bij een groepje grazende ganzen er altijd wel eentje de taak van wachtcommandant op zich neemt. Ik vraag me af hoe ze die taak toewijzen. Zou er een soort corvee-schema opgesteld worden?

Wachtgans van dienst

 Kouwen hebben prachtige blauwe ogen. Maar hoewel ze verre van schuw zijn vinden ze het toch meestal niet prettig om zich te laten portretteren. Als ze een lens hun kant op zien wijzen, zijn ze weg. Gelukkig kwam ik er eindelijk eentje tegen die wat minder terughoudend met zijn portretrecht omsprong.

"Had je niet die mooie blauwe ogen / Had je niet dat ravenzwarte haar"

Ik vind het altijd leuk als een foto voor deze blog ook duidelijk alleen maar gemaakt kan zijn in Park Meerland. Deze jonge meerkoet stond keurig in de weerspiegeling van een Meerhovense flat. En ook een mooi plaatje.

Jonge meerkoet met oog voor locatie

  Tot slot nog een nieuw vogeltje voor deze blog. Ik weet alleen niet welke. Hij/zij liet zich maar heel even zien. En niet goed fotograferen. Mijn gokje is een bosrietzanger. Maar ik durf hem nog niet toe te voegen aan mijn lijstje.

Wie biedt? Hoor ik daar 'bosrietzanger'?

Zo, hier moet u het weer even mee doen. Tot een volgende keer.

Puberteit

Vogels worden zelfstandig met een verbluffende snelheid. En zo lijkt het of de pluizenbolletjes die nog maar twee maanden geleden uit het ei kropen nu al aan hun pubertijd toe zijn. Dat is grappig om te bekijken. Behalve verschillen tussen de soorten zie ik ook individueel andere benaderingen.

Futenjong met druppeltjes

Bovenstaand futenkuiken was al ijverig zelf op zoek naar een hap. Het heeft niet veel zin een duikende fuut te fotograferen (of u moet gesteld zijn op een spiegelend wateroppervlak) maar aan de druppeltjes op zijn/haar rug kan je zien dat hij/zij net onder water is geweest.

Ouder achtervolgd door jong

Andere jonge fuutjes kiezen toch een andere benadering. Deze zat de hele tijd luid piepend achter een ouder aan, in de verwachting dat die wel voor eten op tafel zou zorgen. Maar ik vraag me af of dat nog vaak gaat gebeuren. Pa of ma fuut had duidelijk niet zoveel zin meer in interactie met het nageslacht, en zwom iedere keer weg als kind zich meldde.

Baltsende futen

De futen hadden meer interesse in volwassen soortgenoten. Soms baltsende ze even. Misschien voor een volgende leg.

De familie nijlgans

Ganzenfamilies blijven wel lang bij elkaar. De nijlganzen waren dit jaar zo'n beetje de eerste vogels met jongen in ons park, en ze zijn nog steeds bij elkaar. De jongen komen al mooi op kleur.

Nog even een zijsprongetje.

Geringde ganzen

De halsringen die tegenwoordig bij ganzen gebruikt worden, maken het veel makkelijker individuele vogels te volgen. Ze schijnen met een spotting scope op 300 meter nog uit te lezen te zijn. Dat heeft weer tot een verrassend nieuw inzicht geleid. Grote Canadese ganzen broeden waarschijnlijk maar één keer in hun leven. Ik nam aan dat het paartje dat dit jaar jongen heeft, hetzelfde paartje was dat vorig jaar hier had gebroed. Maar dat is dus hoogstwaarschijnlijk niet zo.

Blijft dat zo'n ring niet het meest charmante halssieraad is.

Eenzame jonge kraai

Een vogeljeugd is een gevaarlijke levensfase. Bovenstaande jonge kraai geef ik niet veel kans. Misschien te vroeg het nest verlaten? In ieder geval was hij nogal apathisch en er waren geen ouders in de buurt. Tja, de natuur...

En tot slot een zoekplaatje

Goed verborgen meerkoetkuikens (piepen zelf bij denken)

Nee, op bovenstaande foto is inderdaad geen vogel te zien, maar dat bosje riet piepte voor tien. (vergeef me het rijm.) Ik denk dat het meerkoetjongen waren die zich daar verborgen (voor het oog) hielden. Maar paps en mams moesten hun natuurlijk niet vergeten, en dus compenseerde het gebrek aan visuele aanwezigheid op akoestische wijze.

Zo moet ieder jong proberen de risico's van reigers en ondervoeding met elkaar in evenwicht te brengen.

Ik blijf het voor u in de gaten houden. Tot een volgende keer.