Ook een titel bedenken valt mij niet altijd makkelijk, vooral als ie ook nog iets moet zeggen over de daar op volgende tekst. Het voordeel van 'Altijd wat' is dan dat je er eigenlijk alles onder kan vangen.
Dat is ook een beetje symptomatisch voor deze blog. Zowel de beschikbaarheid van zichtbare vogels als van mij was in de afgelopen periode minder. Over mezelf zal ik niet verder uitweiden, maar de meeste vogelaars zullen het met mij eens zijn dat de tweede helft van de zomer niet de beste periode is om te vogelen. Alle planten en bomen zitten volop in het blad en ontnemen daarmee het zicht op vogels, de vogels zelf houden zich gedeisd na de drukke territorium-afbaken-broed-periode, en in het park is volop menselijke activiteit met honden en gedoe waar vogels dan weer niet van houden. (Soms wil ik gewoon een lange zin schrijven.) Op zich vind ik het uitstekend dat mensen op hun manier plezier beleven aan 'mijn' park, het is tenslotte geen ornithologisch laboratorium. Maar de kans op een aardig plaatje om u mee te verblijden neemt daardoor wel af.
Maar goed, wat dan wel?
Nou, soms heb je toch nog gewoon geluk. Op de vensterbanken van onze flat heb ik een aantal keren een klein zwartig vogeltje zitten dat iedere keer als het in de gaten had dat het bekeken werd er meteen vandoor ging. Fotograferen was nooit een optie, maar ik heb het vaak genoeg gezien om te weten dat het om een zwarte roodstaart ging. Blijkbaar houden die wat van een stenige omgeving, en op een avond bij de bouw zag ik er weer een. En ik had mijn camera bij mij!
 |
| Mevrouw zwarte roodstaart |
Het ging in dit geval om een vrouwtje, meneer doet zijn naam meer eer aan. Maar toch, het is er eentje, en voor het eerst in deze blog.
En soms zie je iets ongewoons. Deze kraai heeft tussen zijn zwarte veren een paar witte zitten.
 |
| Kraai met witte veren |
Het zal best vaker voorkomen maar ik kan me niet herinneren dit eerder gezien te hebben.
Op het moment van dit schrijven zijn de oeverzwaluwtjes alweer zo'n beetje hun koffertjes aan het pakken maar toen ik onderstaande foto's maakte was er nog volop activiteit. Ik ben al tijden bezig om te proberen een oeverzwaluw in zijn huis te fotograferen. Dat valt niet mee, want over het algemeen blijven ze niet graag bij de ingang van hun woning zitten. Dat resulteert dan vooral in foto's als deze.
 |
| Vliegende oeverzwaluw bij hun flat |
Maar laatst bleef er eentje toch even zitten. Dus ook het fotografisch bewijs is geleverd.
 |
| Huisje 83 en trotse eigenaar |
Ze wonen er echt.
Soms is een plaatje ook gewoon de moeite waard, zonder ornithologische diepgang.
 |
| Kokmeeuw |
Bovenstaande foto is vooral mooi misleidend, zonder context denk je hier aan een buitenland met stromend water en rotsen en ruige natuur. Maar het is dus gewoon ons park.
 |
| Kokmeeuwen op fraai uitgelicht water |
De kokmeeuwen zijn alweer een tijd in winterkleed. Een beetje saai
misschien, maar ik vind hun staartjes op bovenstaande foto zo mooi
uitkomen. Misschien een geval van een kinderhand die snel gevuld is,
maar dat moet dan maar.
Tot slot zomaar een vredige foto.
 |
| Jonge waterhoen in het avondzonnetje |
Bovenstaande waterhoen heeft de gevaarlijke kuikenperiode zo te zien goed doorstaan. Zijn/haar veren zijn een bescheiden compositie in beige, maar ik vind het mooi. En een prettig idee dat er weer een nieuwe generatie is.
Volgende keer zal het wel over de naderende herfst gaan. Of misschien over nazomeren. Hoe dan ook, tot dan.
