Toen ik aan deze blog begon had ik het idee dat het leuk was om mijn meer geslaagde foto's van de vogels in het park te delen met iedereen die dat leuk vond. En omdat ik het ook leuk vind om te schrijven kreeg u daar mijn opstel bij. Ondertussen is er een heleboel aan de hand waar ik ook over zou kunnen schrijven, maar ik wil het proberen toch bij de vogels in het park te houden. Laten we zeggen, voor de mensen die al het andere nieuws wel even zat zijn. Vandaar ook de titel, die nogal detoneert met veel ander nieuws dezer dagen.
Het is onverbiddelijk voorjaar in ons park.
U weet dat ik het altijd leuk vind om een nieuwe soort te kunnen voorstellen, maar dat zit er even niet in. Dus iedereen die het daar om te doen is, kan hier ophouden met lezen. Wel heb ik een passant die we in tijden niet gezien hebben.
Er zwemt 1 grauwe gans tussen grote Canadese ganzen.
We hebben ondertussen waarschijnlijk (ik heb ze niet persoonlijk uitgezwaaid) weer afscheid genomen van de wintertaling.
De wintertaling was laatst nog een beetje in het nieuws; als voetnoot, maar toch. Een fossiel dat in een mergelgroeve in de buurt van Maastricht 20 jaar geleden is gevonden, bleek onlangs de oudste 'moderne vogel'. Het is een voorvader van onze kippen en eenden en leefde in een natte omgeving. Uit een artikel:
Het internationale team van wetenschappers dat het fossiel bestudeerde, verzon de koosnaam ‘wonderkip’ voor het dier dat 66,7 miljoen jaar geleden leefde. Slechts 700.000 jaar later zou de meteoriet inslaan die alleen door vogelachtige dinosaurussen werd overleefd. Van de soort, die officieel de naam Asteriornis maastrichtensis kreeg in een artikel dat onlangs werd gepubliceerd in Nature, werden niet alleen fossielen van de schedel, maar ook van de achterpoten gevonden. Het dier had eigenschappen die zowel voorkomen bij eenden als bij kippen, wat erop duidt dat het verwant was aan de gezamenlijke voorouder van beide moderne soorten.
En wat heeft dat allemaal nu met de wintertaling te maken? Op de radio merkte een paleontoloog op dat het beestje ongeveer 390 gram moet hebben gewogen, en daarmee ongeveer even groot en zwaar was als een wintertaling man, ons kleinste eendje.
Zo, dan weet u dat ook weer.
Verder met het klein geluk.
Ik vind fuutjes op de rug van pa of ma altijd weer een leuk en bijzonder gezicht. De ouders zijn het vlug zat, maar zo lang het duurt is het een mooi zorgzaam gezicht. En ik ben blij als ik daar weer een mooi plaatje van heb kunnen maken. Ik zag de vogel met de jongen op haar/zijn rug trouwens ook duiken, en het leek er op dat de jongen gewoon mee doken. Dat schijnt volgens 1 van mijn boeken ook wel te kunnen.
Ook ben ik altijd weer blij als ik een ijsvogel kan vastleggen. Het nieuwtje is er wel vanaf, maar het lijkt er op dat er weer een paartje een nest heeft in ons park.
En groot is zo'n ijsvogeltje niet, dus plaats ik hem in de categorie 'klein geluk'.
Ook roodborsten passeren in deze blog regelmatig, maar deze zat weer zo mooi op zijn takje dat ie een breder publiek verdient.
En ook weer voldoende klein.
Toch ook nog iets groots. In ons park nestelen ook, niet verrassend, kraaien.
Hoewel kraaien niet de populairste vogels zijn, zijn het wel slimme sociale dieren. Bij alle dieren, en dus ook vogels, zit er wel een soort spanning tussen wat het individu goed vindt voor zichzelf en wat nodig is om de groep in stand te houden. En bij sommige soorten zie je heel duidelijk de keuze die de soort gemaakt heeft. Je zal nooit twee roodborsten naast elkaar op een takje zien zitten. Meesjes of oeverzwaluwen hebben daarentegen meestal heel gezellig met elkaar. Maar ook zij willen individueel het beste plekje en de mooiste partner.
Ik heb een poosje naar deze kraaiennesten staan te kijken. Het is op de foto niet te zien, maar ze zijn allemaal bewoond. Het leuke is dat je die spanning tussen het individu en de groep volgens mij terug ziet in hun gedrag. Het is een tijdje rustig en dan begint er ineens eentje amok te maken. Dan is er een heleboel gedoe waarbij iedereen opvliegt en krast, totdat de rust weer weerkeert.
En als iemand nu dit soort gedrag ook bij mensen denkt te zien (iemand roept wat, er ontstaat een heleboel gedoe waarna de rust weerkeert totdat een ander wat roept) dan is dat helemaal voor uw rekening. Ik zou nooit durven beweren dat we niet zo veel slimmer zijn dan de gemiddelde kraai.
Tot slot nog maar een familielid van de kraai. Er zitten best redelijk wat gaaien in ons park, maar ze laten zich heel moeilijk fotograferen. Ze hebben echt een hekel aan het grote boze oog van mijn lens. Maar deze had blijkbaar de lente in z'n bol en deed een keertje niet moeilijk.
Dat zijn de lenteberichten voor deze keer. Tot een volgende keer.
Het is onverbiddelijk voorjaar in ons park.
 |
| Rododendron, en let op het vliegje als gevleugeld element |
U weet dat ik het altijd leuk vind om een nieuwe soort te kunnen voorstellen, maar dat zit er even niet in. Dus iedereen die het daar om te doen is, kan hier ophouden met lezen. Wel heb ik een passant die we in tijden niet gezien hebben.
 |
| Grauwe gans |
We hebben ondertussen waarschijnlijk (ik heb ze niet persoonlijk uitgezwaaid) weer afscheid genomen van de wintertaling.
 |
| Man wintertaling |
Het internationale team van wetenschappers dat het fossiel bestudeerde, verzon de koosnaam ‘wonderkip’ voor het dier dat 66,7 miljoen jaar geleden leefde. Slechts 700.000 jaar later zou de meteoriet inslaan die alleen door vogelachtige dinosaurussen werd overleefd. Van de soort, die officieel de naam Asteriornis maastrichtensis kreeg in een artikel dat onlangs werd gepubliceerd in Nature, werden niet alleen fossielen van de schedel, maar ook van de achterpoten gevonden. Het dier had eigenschappen die zowel voorkomen bij eenden als bij kippen, wat erop duidt dat het verwant was aan de gezamenlijke voorouder van beide moderne soorten.
En wat heeft dat allemaal nu met de wintertaling te maken? Op de radio merkte een paleontoloog op dat het beestje ongeveer 390 gram moet hebben gewogen, en daarmee ongeveer even groot en zwaar was als een wintertaling man, ons kleinste eendje.
Zo, dan weet u dat ook weer.
Verder met het klein geluk.
 |
| Fuut met fuutjes op de rug die gevoerd worden door de andere ouder |
Ook ben ik altijd weer blij als ik een ijsvogel kan vastleggen. Het nieuwtje is er wel vanaf, maar het lijkt er op dat er weer een paartje een nest heeft in ons park.
 |
| IJsvogel in de buurt van zijn nest |
En groot is zo'n ijsvogeltje niet, dus plaats ik hem in de categorie 'klein geluk'.
Ook roodborsten passeren in deze blog regelmatig, maar deze zat weer zo mooi op zijn takje dat ie een breder publiek verdient.
 |
| Roodborst |
En ook weer voldoende klein.
Toch ook nog iets groots. In ons park nestelen ook, niet verrassend, kraaien.
 |
| Typische kraaiennesten in boomtoppen |
Hoewel kraaien niet de populairste vogels zijn, zijn het wel slimme sociale dieren. Bij alle dieren, en dus ook vogels, zit er wel een soort spanning tussen wat het individu goed vindt voor zichzelf en wat nodig is om de groep in stand te houden. En bij sommige soorten zie je heel duidelijk de keuze die de soort gemaakt heeft. Je zal nooit twee roodborsten naast elkaar op een takje zien zitten. Meesjes of oeverzwaluwen hebben daarentegen meestal heel gezellig met elkaar. Maar ook zij willen individueel het beste plekje en de mooiste partner.
Ik heb een poosje naar deze kraaiennesten staan te kijken. Het is op de foto niet te zien, maar ze zijn allemaal bewoond. Het leuke is dat je die spanning tussen het individu en de groep volgens mij terug ziet in hun gedrag. Het is een tijdje rustig en dan begint er ineens eentje amok te maken. Dan is er een heleboel gedoe waarbij iedereen opvliegt en krast, totdat de rust weer weerkeert.
En als iemand nu dit soort gedrag ook bij mensen denkt te zien (iemand roept wat, er ontstaat een heleboel gedoe waarna de rust weerkeert totdat een ander wat roept) dan is dat helemaal voor uw rekening. Ik zou nooit durven beweren dat we niet zo veel slimmer zijn dan de gemiddelde kraai.
 |
| Gaai |
Dat zijn de lenteberichten voor deze keer. Tot een volgende keer.
