Slow blog

Iedereen die deze blog wel eens volgt zal het duidelijk zijn dat de vaart er uit is. In vorige blogs heb ik al eens verteld waar het allemaal mee te maken heeft: Corona, overbevolking van het park, onrust door bouwwerkzaamheden, en vooral gebrek aan nieuwe ontwikkelingen.

Eigenlijk komt het er vooral op neer dat ik wel zo'n beetje verteld heb wat ik te vertellen had over park Meerland. En vooral dat ik gefotografeerd heb wat ik kon fotograferen. Ik ben nog steeds blij als ik de scholeksters hoor pieten, of als ik de oeverzwaluwtjes weer terug zie na de winter. Maar de foto is al eens eerder gemaakt, en het verhaal al eerder verteld. Dat betekent ook weer niet dat er nooit meer iets te melden valt. Dus laat ik nu toch weer iets van mij horen.

(Sommige foto's in deze post zijn net buiten het park gemaakt.)

Spreeuw in een spechtenhol

Dit was nieuw voor mij, maar blijkbaar kraken spreeuwen wel vaker holen van spechten en andere vogels. Ze verjagen daarbij zelf soms de oorspronkelijke bewoners. Het lijkt me dat er ruimte is voor wat meer wet- en regelgeving voor avifauna. De foto was een gelukje, want lang bleef die spreeuw zo niet zitten. 

Ook al een wat ongewone observatie. 

Nijlganzennest in een boom

De meeste ganzen en watervogels broeden in en om het water. Maar nijlganzen denken daar blijkbaar anders over. Ze broeden in bomen. Ik had er nooit naar gezocht, totdat ik dit paartje zag. In mijn ogen zijn ze niet erg op hun plaats, maar dat is vooral mijn probleem; de ganzen zelf zien er geen been in.

Nijlgans met kroost

Of dit het resultaat was van de activiteiten in de boom durf ik niet te beweren maar het zou kunnen.

Over het algemeen zijn Canadese ganzen zeer verdraagzaam tegen soortgenoten, kinderen worden soms zelfs in gezamenlijke crèche opgevoed. Maar zolang er partners verdeeld worden, is dat even anders.

Boze Canadese gans

Deze Canadese gans ging met veel geweld achter een soortgenoot aan, in de strijd om een partner. 

Wel eens eerder vertoond maar het is gewoon een mooi plaatje.

Winterkoninkje dat z'n longen uit z'n lijf schreeuwt/zingt

En het blijft ongelooflijk hoeveel herrie een paar gram (9,1 volgens Google) winterkonink kan produceren. 

Ik heb een zwak voor aalscholvers, ook al zijn ze niet de meest aaibare vogels. Dus moet er toch ook eentje bij.

Aalscholver in karakteristieke houding

Zo ben ik ook altijd weer blij als ik de scholeksters weer hoor en zie. 

Scholekster met kokmeeuwen

Ze broeden ieder jaar op het dak van de Hangar, en ieder jaar zie ik een kwetsbaar jong rondprutsen en heb ik twijfels of het allemaal wel goed komt. Maar blijkbaar blijven ze het proberen. Zoals al eens in een eerdere blog vermeld, scholekster kunnen heel oud worden, en ik hoop dat dit paartje ook nog lang hier blijft terugkomen. Hun gepiet weer horen geeft mij het lentegevoel. 

Een boomklever heb ik al vaker geprobeerd te fotograferen maar ze zijn me altijd te vlug af, of ze zitten zo in de schaduw dat ik er niets van kan maken. Dat was met dit exemplaar eigenlijk niet anders, maar misschien is het resultaat toch wel aardig.

Bewegende boomklever

In het kader van de lenteberichten kan ik ook melden dat de oeverzwaluwen zich weer gemeld hebben. Ik zag ze voor het eerst weer op 14 april wat voor mijn gevoel heel vroeg is. Ondertussen hebben ze ook weer hun huurwoningen betrokken.

Dit was wel zo'n beetje wat ik kon laten zien. Ik meld mij wel weer eens als ik denk dat ik iets te vertellen heb. Tot dan!