Van alles

Ik heb alweer even niet gepost. Gedeeltelijk door tijdgebrek, gedeeltelijk omdat ik ook niet echt enthousiast kon worden van mijn foto's. Maar de laatste wandeling bracht weer op allerlei vlakken wat.

Om te beginnen met eentje voor de administratie: merels zijn op zich geen opzienbarende waarnemingen. Maar de merels in ons park laten zich niet graag fotograferen. Vandaag kreeg ik er eindelijk toch eentje aardig voor mijn lens.

Merel man in een laag zonnetje

Merels zijn wel helemaal vogels die passen in mijn idee over slimme natuur. Het zijn van oorsprong zeer schuwe bosvogels, maar ze maken goed gebruik van wat de mens biedt. In hun geval vooral achtertuintjes en parken met struiken om te nestelen en grasvelden en borders om wormen te jagen.

Buizerds zie ik overal maar eigenlijk zeer zelden boven ons park. En onderstaande foto geeft daarvoor een mogelijke verklaring.

Buizerd die weggepest wordt door kraaien

Buizerds zijn in mijn ogen een beetje ornithologische sukkels. Ze horen bij de grotere roofvogels in Nederland, maar echt stoer zijn ze niet. In het broedseizoen zijn veel vogels niet van hun aanwezigheid gediend en worden ze overal weggejaagd. Maar gebroed wordt er nu nergens en toch jagen de parkkraaien ze nog altijd weg. Misschien omdat ze concurreren over voedsel (een buizerd is soms liever lui dan moe en haalt zijn neus niet op voor iets doods en zoiets lust een kraai ook wel), maar misschien klieren die kraaien ook gewoon graag. In ieder geval hier wordt hij weer eens weggejaagd en dat heb ik wel eens vaker zien gebeuren.

En eindelijk, eindelijk heb ik dan onze groene specht eens netjes kunnen fotograferen. Ik had hem natuurlijk al wel vliegend vastgelegd. Maar dat was, hoewel bijzonder, niet zo'n heel goede foto.

Groene specht

Het blijft een onwillig onderwerp, ik moest wel op afstand blijven. Toen ik iets dichterbij kwam ging ie ervandoor. Maar ik heb toch een paar aardige foto's kunnen maken.

Ook nu probeert ie weer weg te kruipen

En dan nog een berichtje van de milieupolitie: In het park worden vliegende vervuilers gesignaleerd.

Als u deze aalscholver tegenkomt, zorg dan voor passende hoofdbedekking

Zijn soortgenoten zien het enigszins gegeneerd aan.

Enigszins geschokte aalscholvers

Zo ziet u maar, ook in de natuur komt ongepast gedrag voor. Maar daarover hoop ik u in een volgende post te kunnen berichten. Maar eerst wens ik u allen een prettige kerst!

If you can't be with the one you love...

Love the one you're with.

Crosby, Stills, Nash and Young zongen het. En ze hadden een punt. Ook bij het vogelen. De bijzondere vogels blijven een beetje uit. Daar kan je over treuren, maar misschien moet je (ik) gewoon extra waarderen wat er wél is. Dus deze keer gaan we een beetje op herhaling.

Op zich zijn koolmezen al honderdduizend keer gefotografeerd. Maar in het park lukt het me om de één of andere reden maar slecht. Als ik dan weer zo'n fotogeniek vogeltje redelijk heb vereeuwigd ben ik toch weer blij.

Zo'n koolmees ziet er extra knuffelbaar uit als ie z'n veren heeft opgezet voor de kou

De kou zorgt ook wel weer voor speciale plaatjes. Wie mijn ontboezemingen op deze plaats al wat langer volgt, zal ondertussen wel weten dat ik niet bijzonder geïnspireerd word door meeuwen. Maar zo op smeltend ijs hebben zo ook wel wat.

Kokmeeuw, in winterkleed, met koude voeten

En soms is iets dat zo gewoon lijkt, dat misschien wel helemaal niet.

Wilde (?) eenden

In het blad van de Vogel Bescherming Nederland (aanrader voor wie van vogelfotografie houdt) staat deze keer een artikel over de achteruitgang in de wilde eendenstand. Sinds de jaren '80 zijn ze met zo'n 30% afgenomen. Over de verklaring bestaat geen zekerheid. De specialisten denken aan een combinatie van meer natuurlijke vijanden voor de jongen, en minder voedsel. De jongen voeden zich vooral met insectensoorten die het moeilijk hebben. En zo komt de eend dan in het rijtje van vogels, met als grote voorbeeld de huismus, die je voor vanzelfsprekend aanneemt maar die het moeilijker krijgen. Of je bij zulk nieuws brandbrieven naar de krant stuurt of 'panta rhei' denkt, ligt aan je inborst. Maar waarderen wat je nu hebt, kan nooit kwaad.

Een sfeervol plaatje met eendjes als 'ijsvogels'

Ganzen doen het voorlopig nog meer dan goed. Die weten dan ook wanneer ze hier moeten zijn en wanneer ze weer weg moeten wezen.

Grazende grote Canadese ganzen

Vorige week aten ze zich nog het buikje vol op de koeien wei. Ondertussen zijn ze samen de koeien vertrokken naar betere oorden.

Blijven kijken dus. Want voordat je het weet, is het er niet meer. Voor eventjes of voor altijd, wie zal het zeggen.

Valsspel

Ik smokkel een keertje. We zijn naar Fuerteventura geweest en met de fotografische resultaten van die vakantie ga ik jullie lastigvallen. Dus geen meerparkvogels, maar Canarische vogels.

Volgens deze aardige blog is er allerlei bijzonders op Fuerteventura te vinden. Wij hebben op de plaatsen die in de blog genoemd worden gespot, maar geen van die bijzondere vogels gezien. Eén wegvliegende vogel kon voor een renvogel doorgaan maar dat wat ik zeker niet zeker. We hebben wel gieren en een torenvalkje gezien, maar die heb ik dan weer niet kunnen fotograferen.

 Maar hoppen zagen we op allerlei plaatsen. En dat is zo'n mooi karakteristiek vogeltje waar ik altijd weer blij van wordt.

Een hop

Een paartje. Man en vrouw zijn niet van elkaar te onderscheiden zonder intiem te worden.

Hoppen passen wel heel goed binnen de 'missie' van deze blog; het zijn echte cultuurvolgers. De eerste hop die ik zag zat op het gazon van een luxe resort. En ook deze hoppen zijn vlakbij of in bewoond gebied gefotografeerd. Zo zie ik het graag, vogels die goed gebruik maken van wat wij ze bieden en dan nog mooi zijn ook.

Een andere vogel die zich goed liet fotograferen was een klapekster.

Klapekster

Ook een mooi vogeltje. Er schijnt een Canarische ondersoort te bestaan. En aangezien deze foto's op een Canarisch eiland zijn gemaakt, mag je vermoeden dat deze vogels van die ondersoort zijn. Maar eerlijk gezegd durf ik het niet met zekerheid te zeggen. Volgens mijn boekje zouden hun buiken grijzer zijn dan die van de gewone Europese en dat zie ik niet. En het zal de vogel in kwestie ook weinig uitmaken, vermoed ik.

Klapekster zitten graag op uitkijkpunten

 Klapekster jagen op hagedissen en grote insecten vanaf hoog gelegen uitkijkpunten.

En sommige uitzichtpunten betalen een prijs voor het favoriet zijn

Het meest ongewone vogeltje dat ik heb kunnen fotograferen was de Berthelots pieper. Hij zat net te ver weg op de grond, en dat maakt het scherpstellen, van mijn camera, lastig.

Berthelots pieper. De grasjes op de voorgrond zijn scherp, zucht.

Ik dacht eerst met een rotsmus te maken te hebben, die komen hier ook voor, maar die heeft een ander model snavel.

Volgende keer weer een echte Meerparkvogels. Maar ik ho(o)p dat dit een leuk tussendoortje was. Voor ons in ieder geval wel. ;-)

Herfst en oude bekenden

De laatste tijd is het tempo van mijn posts wat lager. Dat heeft met andere activiteiten van mij te  maken, maar het is ook wat stilletjes in het park. Alles wat vogel is probeert zich op de winter voor te bereiden en doet de vooral niet te opvallend, want dat is nergens voor nodig. En de blaadjes zijn nog lang niet van de bomen, dus een vogel die zich niet wil laten zien, heeft voldoende mogelijkheden om zich te verbergen.

Niet dat die blaadjes niet mooi zijn.

Herfstblaadjes in ons park

En nog wat meer herfstsfeer

De echte wintergasten moeten ook nog terugkomen. Maar een paar oude bekenden hebben zich wel gemeld en hun vertrouwde boom weer ingenomen.

Aalscholvers in hun favoriete boom (drie)

 De aalscholvers zijn terug. Aan het begin van de zomer waren ze ineens vertrokken. Je zag er nog wel eens even eentje, in het voorbijgaan. Maar blijkbaar nestelen ze ergens anders.

Een jonge aalscholver, nog niet helemaal op kleur

En eigenlijk passen aalscholvers best wel in een herfstige boom.

En let u voral op de ton-sur-ton van de snavelaanzet en deherfstblaadjes

En niet iedereen kan zich schuilhouden. Het gras in de koeienwei is behoorlijk kort. Daar zijn de patrijzen niet blij mee. Maar ik wel.

Familie patrijs voordat ze het op een lopen zetten

Moeder (denk ik) puft even uit na een sprintje

De verschillen tussen pa en ma zijn niet erg groot, maar volgens mijn vogelboekje is de oranjebruine 'hoefijzervorm' op de kop van moeder wat groter. Dan weet u waar u de volgende keer op moet letten. En ik ook.

En genieten van de fraaie herfstkleuren kan altijd. Tot een volgende keer.

Klein grut

Ik schreef de vorige keer al dat ik mezelf een beetje de opdracht gegeven had eens wat meer kleiner grut te fotograferen en dat dat niet altijd meevalt. Het wat langer uitblijven van dit blogbericht had daar ook mee te maken. (Ik ben ook wel eens lui, maar dat is gelukkig dan weer geen onderwerp voor deze blog.)

Maar goed, als je braaf blijft proberen dan komt er op den duur toch wel wat. Deze fraaie roodborst ging braaf voor mij op een takje zitten om zich even te laten vereeuwigen.

Behulpzame roodborst

Hij (m/v) liet zich zelfs van verschillende kanten vastleggen.

En ook een roodborst heeft z'n mindere hoeken

Roodborstjes zijn leuke vogeltjes, niet overdreven schuw en een naam en verschijning die goed samenvallen; makkelijk voor de luie vogelaar. Zijn enige minpuntje is misschien dat het een beetje lijkt alsof de schepper een pot menie heeft gepakt, de voorkant van de roodborst daarmee zo'n beetje heeft ingekwast, en het toen wel welletjes vond. Echt fijn getekend is het vogeltje niet, voor zover je dat überhaupt van zo'n kleintje kan zeggen.

Het fotograferen van koolmezen blijft lastig. Je zou verwachten dat zo'n algemeen vogeltje wel snel aan deze collectie kan worden toegevoegd, maar dat valt tegen. Ik heb al eerder aardige foto's van koolmezen gemaakt, maar niet in het park. En zo'n foto mag niet op deze blog. Vandaag lukte het dan toch een beetje.

Koolmees tegen een witte lucht

Maar echt een pracht foto is het niet geworden. Enfin, als ik een betere heb komt hij nog eens voorbij.

Ondertussen zijn de Canadese ganzen ook weer terug in het park. En ze hebben hun tijd goed gebruikt. Een paar zijn naar de ganzenjuwelier geweest hebben zich een halssieraad aangeschaft.

In ieder geval twee van de grote Canadese ganzen zijn geringd

Zo zie je maar dat liefde voor vogels (dat neem ik tenminste aan) niet perse hoeft samen te gaan met de liefde voor de schoonheid van vogels. Of misschien houdt de ornitholoog die achter deze ringactie zit gewoon van 'bling'. Dat kan natuurlijk ook.

Wij houden het voor u in de gaten.

Staartmezenfeestje

Omdat ik een beetje door het makkelijk te fotograferen spul heen ben -lees: de eenden zijn op- had ik mij voorgenomen om te proberen wat meer kleine vogeltjes te fotograferen. Maar dat valt nog niet mee. Ik heb op allerlei plaatsen b.v. al koolmezen gefotografeerd maar in dit park zijn ze opvallend terughoudend. Ik hoop dat, als straks de bladeren zijn gevallen, ik een wat betere kans maak.

Hoe dan ook, vandaag had ik toch geluk. Er was een zwermpje staartmezen aan het spelen in een paar boompjes.

De staartmees

Staartmeesjes zijn leuk om te fotograferen.

Deze mees vindt uw fotograaf maar een rare snuiter, lijkt het

Maar ze zijn ook uitzonderlijk beweeglijk. Ik heb ook een redelijke collectie lege takjes gecreëerd. De foto's hier onder zijn ongeveer een kwart seconde na elkaar genomen.

Niettemin, het zijn leuke vogeltjes. Mezen lijken het altijd gezellig bij elkaar te hebben. De pimpelmees heeft zijn naam ook mee, maar je zou met allemaal gezellig een borrel kunnen gaan pakken. Moet je wel mees kunnen spreken.

Ik heb ook de ijsvogel weer in ons park gezien. Zelfs met z'n tweeën, dus ik neem aan dat het een paartje is/was. Word ik altijd weer even blij van. Ze waren niet te fotograferen maar dat hoeft ook niet altijd.

Voor de rest begint de lange droge periode nu toch wel zijn sporen na te laten. De pomp draait op minder dan halve kracht, alleen het 'bronnetje' op de heuvel wordt gevoed en het water staat overal laag. Achterin het park is zelfs een geïsoleerde vijver droog gevallen.

Drooggevallen vijver, met desastreuze gevolgen voor de vissen

Als fietser hoor je mij niet klagen over droog weer, maar ons park kan wel weer flink wat water gebruiken.

Ook hier is lang niet al het nieuws goed nieuws. Maar ik blijf toch nieuwsgierig naar wat ik er vind.

Lopende zaken

Dus geen foto's van vliegende vogels deze keer, maar dat is eigenlijk niet wat ik bedoel. We zitten een beetje in een soort 'tussentijd' in ons park. De zomer is eigenlijk voorbij, maar de herfst is voorlopig zo zacht dat niemand echt aanstalten maakt om iets aan de naderende winter te doen. Of misschien doen ze dat juist door gewoon zoveel mogelijk te eten en een vetvoorraadje voor de winter aan te leggen. Hoe dan ook, ik ben in blijde verwachting van vliegende passanten en wintergasten, maar daar zijn er voorlopig niet veel van. Nou ja, deze nijlgans misschien.

Nijlgans

Maar achteraf realiseer ik dat ik hem/haar waarschijnlijk eerder heb gezien. Het is verder een eenzaam exemplaar, en dat zijn meestal passanten. Waarschijnlijk zal hij/zij ergens anders overwinteren dan in ons park. Hoe dan ook, het is weer een nieuwe vogel voor ons lijstje.

De spreeuw stond er al in, maar ik had nog geen mooie foto.

Twee spreeuwen in een boom vol

Spreeuwen volgen een beetje de weg van de mussen. Vroeger spreekwoordelijk algemeen; ondertussen nog steeds algemeen, maar de populatie is wel behoorlijk afgenomen. In het geval van de spreeuwen is ie meer dan gehalveerd en loopt nog steeds een beetje terug. Waar het aan ligt, schijnt niet precies vast te staan. Het heeft vast te maken met veranderende landbouw en veranderend grondgebruik in het algemeen. Toch is ook zo'n -nog wel- algemeen vogeltje het bekijken waard, vind ik.

Spreeuw in winterkleed, poserend in de najaarszon

Er zit vaak een soort groenige waas in het zwart, en de spikkels geven een mooie tekening. Spreeuwen zijn natuurlijk altijd wel gespikkeld, maar 's winters duidelijk meer dan 's zomers.

Voor de rest kan ik iedereen aanraden altijd zijn/haar camera mee te nemen. Ik zag een vogel in een boomtop, maar het was mij onduidelijk wat het was. Dus maar een foto gemaakt.

Bonte specht (klein fragment van de originele foto)

En thuis, achter de monitor, bleek het een bonte specht dus. En de rode stuit verraadt dat het om een grote gaat. Te ver voor een mooie foto, maar toch leuk.

Wandel vaker in parken en kijk beter, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Tot een volgende keer.

Waterstand en buikpijn

Bij mijn eerste wandeling door het park na mijn vakantie viel de opkomst van de vissers tijdens mijn afwezigheid op.

Ik heb het dan natuurlijk vooral over de vissende vogels. De aalscholvers zijn weer terug nadat ik ze de hele zomer niet gezien heb. Er waren er nu weer een stuk of vijf.

Aalscholvers

En vissen moet je leren. Er was een jonge fuut, die zo op het oog een beetje in het wilde weg dook en ondertussen wel erg hard piepte. Hij/zij wilde best zelf proberen om de kost bij elkaar te scharrelen maar werd eigenlijk toch nog wel het liefst door pa of ma gevoed. Maar die lieten zich niet zien. Vermoedelijk vonden ze dat hun kroost nu maar op eigen benen moet staan. De dagen van het vertroetelen en schuilen in moeders veren zijn duidelijk voorbij.

Jonge fuut tussen veel troep

Niettemin, al die vissers doen al vermoeden dat er wat te vangen valt. En dat kan zelfs te veel zijn.

Soms kan je je geluk niet op

Ik zag een reiger die een wel erg grote prooi naar binnen probeerde te werken. Een paar keer had ie zijn vis bijna binnen maar kokhalsde hem toch weer terug. Blijkbaar geneerde hij zich toch een beetje voor zijn eetmanieren, want toen hij mij in de gaten kreeg vloog hij een stukje verder.

Bijna binnen

Langzaam aan lukte het toch om zijn vangst naar binnen te worstelen. Maar volgens mij hield hij er wel een beetje buikpijn aan over.

Toch maar een Rennie?

Ik zag verderop een reiger in het gras liggen rollen. Je weet het nooit zeker, maar ik heb het sterke vermoeden dat onze succesvolle visser daar een beetje lag te leiden onder al het succes.

De waterstand in ons park bleef deze zomer veel beter op peil dan in voorgaande jaren. Misschien heeft dat de visstand goedgedaan en is dat de achterliggende verklaring voor de opkomst van alle vissers en de buikpijn van onze reiger.

Wie zal het zeggen.

Futengeluk en waterhoenvlucht

Waterhoentjes en meerkoeten vallen in mijn idee altijd wat over elkaar heen. Eerst en vooral door hun naam; een samentrekking van een iets nats en een verwijzing naar een vogel. Maar ook hun verschijning; het zijn allebei meest zwarte watervogeltjes die geen eend zijn maar wel vaak in de nabijheid van eenden worden gezien. Maar qua karakter lijken ze absoluut niet op elkaar. Voor de meerkoeten in ons park staan mensen gelijk aan eten. Als ik bezig ben met mijn vijftigste onvergetelijke reigerfoto, wordt ik nog net niet in mijn tenen gepikt door de meerkoeten aan mijn voeten. Maar in mijn lichaamstaal menen ze duidelijk de aankondiging van brood te zien. (Wat meteen weer bewijst dat gezichtsherkenning van mijn camera ondertussen die van meerkoeten verslaat, want ik voer ze nooit.) Waterhoentjes moeten daarentegen niets van mij hebben, als ik iets dichterbij kom vluchten ze meteen weg. En dat is jammer, want eigenlijk vind ik de waterhoen de mooiste van de twee.

Waterhoen die, afgelopen herfst, geen zin in mij heeft

Een waterhoen die er zo ook weer vandoor gaat

Overigens is de waterhoen geen hoen, maar een lid van de rallenfamilie. (Dit was het educatieve element.)

Een tijdje geleden beklaagde ik me er over dat ik onze futen niet meer zag. Ondertussen zijn ze weer bovenwater en er is huiselijk geluk.

Familie fuut, met de jongen op de rug van een ouder. De ander brengt een visje.

Ze waren wat ver weg, maar toch is wel te zien dat één van de ouders een visje heeft opgedoken voor zijn of haar nageslacht.

En daar wordt een hongerige maagje gevuld

Het verschil tussen man en vrouw is bij futen eigenlijk niet te zien. Ook qua gedrag verschillen ze niet of nauwelijks. Een zeer geëmancipeerde wereld dus. Ik ben dat blijkbaar minder, want op de één of andere manier heb ik het idee dat de jongen op de rug van de moeder zitten. Maar dat slaat dus nergens op.

Oh ja, die vijftigste reigerfoto.

Reiger die voor lantaarnpaal speelt

De komende periode heb ik even minder tijd om aan deze blog te werken. Vooral vanwege een vakantiereis en wat daarmee samenhangt. Verwacht mij in de tweede helft van september weer terug op deze plaats.

Tot dan.

Blijven proberen en blijven opletten

De vorige keer schreef ik over mijn jacht op een groene specht. Het lukte me niet hem (m/v) voor de lens te krijgen, en daarna lachte 'ie me nog uit ook. Vandaag ook weer een paar keer een spechtmomentje met een groene flits die al weg was voordat ik zelfs maar mijn handen richting camera kon bewegen. Maar, terwijl ik naar de oeverzwaluwtjes stond te kijken, kwam de specht weer in beeld en nu staat hij er op.

De groene specht

Helaas net niet scherp, maar als bewijsfoto is ie wel bruikbaar. Er komt hopelijk nog wel een moment dat ik hem echt goed kan fotograferen, maar hier is in ieder geval het bewijs dat ik niet gek ben.

Voor de rest is de oogst wat sober. Ik denk dat ik niemand blij maak met weer een kokmeeuw ook al vliegt hij nog zo mooi.

Zo'n kokmeeuw dus

Het gevolg is dat ik zelf ook niet zo erg opmerkzaam ben. Dus zit ik nu met een probleempje.

Wat is dit?

Als ik wat beter bij de les was geweest, had ik geprobeerd ook de zijkant van het beestje te fotograferen. Mijn eerste gok is dat het een vrouw tafeleend is. Maar volgens het boekje hebben tafeleenden loodgrijze snavels, geen roze. En ik heb ook wat twijfels over de vorm van die snavel, hoewel die hier ook niet echt goed te zien is. Dus misschien een hybride? Of een exoot? Goede inzenders wacht een eervolle vermelding.

Nogmaals

 En zo zijn het op alle vlakken onzekere tijden. Zelfs de zekerheid dat eendjes zo makkelijk weg determineren lijkt opeens niet zo zeker meer. Waar moet dit naartoe... Maar hoe dan ook een fijne week.