Jong leven en oude bekenden

De laatste tijd is het tempo een beetje uit mijn postjes. Ik ben er voor mezelf niet precies achter waar dat aan ligt. Een van de rare effecten van deze tijd is, dat iedereen schijnt te denken dat je nu overal tijd voor hebt, terwijl ik dat helemaal niet zo voel. Ik heb vooral het idee dat ik alles wat ik vroeger min of meer spelenderwijs of ingepast in een soort routine deed, ik nu vooral op zelfdiscipline doe. En tegen de tijd dat ik dat dan allemaal tot een min-of-meer goed einde gebracht heb, ik alleen nog maar een beetje wil suffen.

Daar komt bij dat het park de laatste tijd ook veel drukker met mensen is, en dat is niet bevorderlijk voor het vogelkijken. Ik ga daar voor de rest niet over zeuren; het park is ooit aangelegd voor mensen en ik vind het juist leuk dat de natuur gebruik maakt van wat er toevallig is. Het gaat mij dus juist niet zo erg om de aangelegde natuur maar om het opportunistisch gebruik, van in dit geval vogels, van wat wij voor onszelf bedenken.

Vanuit die logica zou ik dan ook niet moeten rapporteren over de zwaluwtjes bij de oeverzwaluwwand, want die is natuurlijk puur aangelegd. Deze keer doe ik dat ook niet, maar dat heeft meer te maken met dat ik geen aardige foto daarvan in de aanbieding heb. Voor de rest gaan de beheerders van het park ook vrolijk door met het aanleggen van vogelvoorzieningen.

Woonvoorziening voor huiszwaluwen

Zo kon ik de vorige keer melden dat er vogelhuisjes voor koolmezen waren geplaatst, waarschijnlijk in de hoop dat die veel eikenprocessierupsen zouden eten. Deze keer dus een huiszwaluwpaal. Nu nestelen huiszwaluwen traditioneel graag in de open ruimten onder de dakpannen. In een vinexwijk als Meerhoven, met al zijn goed geïsoleerde woningen, heb je die natuurlijk niet of veel minder. Dus is dit een soort natuurcompensatie voor moderne bouwmethoden. Ik ben er zeker niet op tegen, maar op een bepaalde manier hoop ik toch dat er iets heel anders gaat wonen. Ik houd van eigenwijze natuur.

Goed, verder met al het jonge gebroed. Eerst maar het broeden zelf.

Broedende fuut op zijn/haar nest

Het zal wel een tweede poging/broedsel zijn want de eerste generatie fuutjes van dit jaar zijn al lang uit het ei. Ondertussen heeft deze broedpoging ook alweer twee jongen opgeleverd. Maar toen ik de ouder met jongen op haar/zijn rug zag, had ik helaas geen camera bij mij.

Jonge eendjes met moeder

Ieder jaar zijn ze er weer, maar ze moeten toch ook af en toe vermeld worden. Het is eigenlijk het meest gewone voorjaarsbeeld, maar daarom misschien ook wel een soort icoon.

 

Dit zijn kuikens van de meerkoet

Als je ze zo zonder ouder ziet, zou je gaan twijfelen. Maar over een paar maanden zijn dit toch echt zwart-witte meerkoeten.

 

Nijlganskuikens

De kuikens van een Nijlgans passen veel beter bij hun ouders. En als je ze zo donzig ziet, zou je ze willen aaien. Dat is overigen geen goed idee, want ze hebben pittige ouders die daar niet zomaar akkoord mee zullen gaan.

 

Scholekster met 2 (!) jongen

De kuikens van een scholekster vallen prachtig weg op het sedumdak. En zo worden ook met hand en tand verdedigd door hun ouders. Ik zou ook niet graag gepikt worden door de snavel van zo'n scholekster want die is best stevig.

 

Sternen zijn ook zeer felle verdedigers van hun broedsel. Ga nooit richting het nest van een stern zonder hoedje op, want je wordt gepikt tot bloedens toe.

Een visdiefje met vis

 Visdiefjes zijn een soort stern. Volgens mij broeden ze heel ergens anders, maar ik vind het al leuk als ik ze weer eens in ons park zie, want ze horen niet echt tot de vaste bewoners.

Puttertje

En tot slot een ander vogeltjes waar ik altijd blij van word. Puttertjes blijven prachtige vogeltjes.

Tot een volgende keer!

Te Vlug

Een titel bedenken voor een blog is niet altijd een makkie. Ik zou natuurlijk best kunnen volstaan met volgnummers, het gaat tenslotte altijd over meerparkvogels. (Zoals de Chicago Transit Authority, later kortweg 'Chicago', een band die al zijn platen alleen nummerde met Romeinse cijfers. Ze zijn uiteindelijk tot XXXVI gekomen. Deze post zou dan XC heten.)

Maar goed, het Te Vlug slaat natuurlijk op de snelheid waarmee de natuur zich op dit moment ontwikkelt. Voor vogelaars is het vroege voorjaar altijd een gouden tijd omdat alle vogels zich dan nadrukkelijk manifesteren, vaak in hun mooiste kleed, en ze goed te zien zijn omdat de bomen en struiken nog geen blaadjes hebben. Hoge temperaturen zijn dan funest, want als alles meteen vol in het blad staat, zie je bijna niets meer. Maar ik moet niet zeuren, het leuke van natuur is nu juist dat het is wat het is, en dat je als beschouwer daarvan maar een beetje je best moet doen. Als ik daar geen zin in heb moet ik maar naar de dierentuin; daar zit alles voorzien van bordjes netjes op mij te wachten.

In ons park zijn sinds een paar weken vogelhuisjes opgehangen. Ik weet niet van wie het initiatief is, maar het lijkt er op dat de mezen het erg kunnen waarderen.

Koolmees bij een vogelhuisje

 Ik heb ze bij verschillende vogelhuisjes zien kijken, blijkbaar voorzien ze in een grote behoefte onder onze mezenpopulatie.

In de categorie jong geluk is er ook alweer best het een en ander te melden, zij het dat ik niet alles fotografisch heb weten vast te leggen.

Familie nijlgans

Met de nijlganzen lukte dat wel, maar er zijn in ieder geval ook al kleine eendjes.

Veel vogels waren vooral bezig hun soortgenoten uit de buurt te houden, een activiteit die wij eufemistisch 'zingen' noemen.

Zingende meneer vink

Zingende roodborst

Zingende koolmees

In verhouding tot hun afmetingen, maken die beestjes een ongelofelijke herrie. Volgens mij moet er markt zijn voor gehoorbescherming voor zangvogels. En ondanks het lawaai, sta ik vaak tijden om een boom heen te draaien, zonder de geluidsbron ooit in het oog te krijgen. (En als ik ze dan wel zie heb ik net weer niet mijn camera bij de hand.)

Spreeuw, in stilte, in zomertooi

Ik heb sowieso een zwak voor spreeuwtjes. Het zijn vogeltjes die eigenlijk in hun wintertooi misschien wel mooier zijn dan in het voorjaar. Ze hebben 's winters veel grotere witte stippen. Maar laatst kwam daar weer een mooi verhaal bij. Ik was niet bekend met het gezang van spreeuwen, maar ik heb me laten uitleggen dat ze niet zozeer een eigen liedje hebben, maar andere vogels of geluiden imiteren. Stadsspreeuwen kunnen bijvoorbeeld perfect het geluid van een rolkoffer op straatstenen nadoen. Dus als u in het park een onverklaarbaar geluid hoort, denk dan eens aan een spreeuw.
 
Andere vogels houden het niet bij het schreeuwen tegen soortgenoten maar gaan echt op de vuist (snavel). Vooral de meerkoeten zijn niet kinderachtig.

Vechtende meerkoeten

Maar ook als daarna de rust weer is weergekeerd, blijft het een gewapende vrede.

Meerkoeten met opgezette vleugels

Kokmeeuw in zomerkleed

 De mooie zwarte kop van deze kokmeeuw laat ook zien dat het voorjaar is. En hij verstopt zich gelukkig niet tussen de blaadjes.

Ondertussen hoop ik ook dat de steenuiltjes zich weer laten zien. Daarom kijk ik extra goed naar de plaatsen waar ze zich kunnen vertonen, maar tot nu toe zonder succes.

Houtduif tussen de stenen

Heel even dacht ik, uit de verte, dat ik beet had. Maar het was dus een houtduif die een uiltje knapte tussen de stenen.

Het ijsvogeltje heb ik de laatste tijd wel vaker gefotografeerd, maar als ik er weer eentje op de sensor heb kan ik het toch niet laten u ermee lastig te vallen.

IJsvogel

Gelukkig mogen we nog steeds ons park in. En daar gaat het leven onverbiddelijk door. 'Blijven kijken' kan ik alleen maar zeggen. Tegen mezelf en tegen iedereen die ook plezier aan vogels beleefd.

Tot een volgende keer.

Klein geluk

Toen ik aan deze blog begon had ik het idee dat het leuk was om mijn meer geslaagde foto's van de vogels in het park te delen met iedereen die dat leuk vond. En omdat ik het ook leuk vind om te schrijven kreeg u daar mijn opstel bij. Ondertussen is er een heleboel aan de hand waar ik ook over zou kunnen schrijven, maar ik wil het proberen toch bij de vogels in het park te houden. Laten we zeggen, voor de mensen die al het andere nieuws wel even zat zijn. Vandaar ook de titel, die nogal detoneert met veel ander nieuws dezer dagen.

Het is onverbiddelijk voorjaar in ons park.

Rododendron, en let op het vliegje als gevleugeld element

U weet dat ik het altijd leuk vind om een nieuwe soort te kunnen voorstellen, maar dat zit er even niet in. Dus iedereen die het daar om te doen is, kan hier ophouden met lezen. Wel heb ik een passant die we in tijden niet gezien hebben.

Grauwe gans

 Er zwemt 1 grauwe gans tussen grote Canadese ganzen.

We hebben ondertussen waarschijnlijk (ik heb ze niet persoonlijk uitgezwaaid) weer afscheid genomen van de wintertaling.

Man wintertaling

De wintertaling was laatst nog een beetje in het nieuws; als voetnoot, maar toch. Een fossiel dat in een mergelgroeve in de buurt van Maastricht 20 jaar geleden is gevonden, bleek onlangs de oudste 'moderne vogel'. Het is een voorvader van onze kippen en eenden en leefde in een natte omgeving. Uit een artikel:
Het internationale team van wetenschappers dat het fossiel bestudeerde, verzon de koosnaam ‘wonderkip’ voor het dier dat 66,7 miljoen jaar geleden leefde. Slechts 700.000 jaar later zou de meteoriet inslaan die alleen door vogelachtige dinosaurussen werd overleefd. Van de soort, die officieel de naam Asteriornis maastrichtensis kreeg in een artikel dat onlangs werd gepubliceerd in Nature, werden niet alleen fossielen van de schedel, maar ook van de achterpoten gevonden. Het dier had eigenschappen die zowel voorkomen bij eenden als bij kippen, wat erop duidt dat het verwant was aan de gezamenlijke voorouder van beide moderne soorten.
En wat heeft dat allemaal nu met de wintertaling te maken? Op de radio merkte een paleontoloog op dat het beestje ongeveer 390 gram moet hebben gewogen, en daarmee ongeveer even groot en zwaar was als een wintertaling man, ons kleinste eendje.

Zo, dan weet u dat ook weer.

Verder met het klein geluk.

Fuut met fuutjes op de rug die gevoerd worden door de andere ouder

 Ik vind fuutjes op de rug van pa of ma altijd weer een leuk en bijzonder gezicht. De ouders zijn het vlug zat, maar zo lang het duurt is het een mooi zorgzaam gezicht. En ik ben blij als ik daar weer een mooi plaatje van heb kunnen maken. Ik zag de vogel met de jongen op haar/zijn rug trouwens ook duiken, en het leek er op dat de jongen gewoon mee doken. Dat schijnt volgens 1 van mijn boeken ook wel te kunnen.

Ook ben ik altijd weer blij als ik een ijsvogel kan vastleggen. Het nieuwtje is er wel vanaf, maar het lijkt er op dat er weer een paartje een nest heeft in ons park.

IJsvogel in de buurt van zijn nest

En groot is zo'n ijsvogeltje niet, dus plaats ik hem in de categorie 'klein geluk'.

Ook roodborsten passeren in deze blog regelmatig, maar deze zat weer zo mooi op zijn takje dat ie een breder publiek verdient.

Roodborst

En ook weer voldoende klein.


Toch ook nog iets groots. In ons park nestelen ook, niet verrassend, kraaien.

Typische kraaiennesten in boomtoppen

Hoewel kraaien niet de populairste vogels zijn, zijn het wel slimme sociale dieren. Bij alle dieren, en dus ook vogels, zit er wel een soort spanning tussen wat het individu goed vindt voor zichzelf en wat nodig is om de groep in stand te houden. En bij sommige soorten zie je heel duidelijk de keuze die de soort gemaakt heeft. Je zal nooit twee roodborsten naast elkaar op een takje zien zitten. Meesjes of oeverzwaluwen hebben daarentegen meestal heel gezellig met elkaar. Maar ook zij willen individueel het beste plekje en de mooiste partner.

Ik heb een poosje naar deze kraaiennesten staan te kijken. Het is op de foto niet te zien, maar ze zijn allemaal bewoond. Het leuke is dat je die spanning tussen het individu en de groep volgens mij terug ziet in hun gedrag. Het is een tijdje rustig en dan begint er ineens eentje amok te maken. Dan is er een heleboel gedoe waarbij iedereen opvliegt en krast, totdat de rust weer weerkeert.

En als iemand nu dit soort gedrag ook bij mensen denkt te zien (iemand roept wat, er ontstaat een heleboel gedoe waarna de rust weerkeert totdat een ander wat roept) dan is dat helemaal voor uw rekening. Ik zou nooit durven beweren dat we niet zo veel slimmer zijn dan de gemiddelde kraai.

Gaai

Tot slot nog maar een familielid van de kraai. Er zitten best redelijk wat gaaien in ons park, maar ze laten zich heel moeilijk fotograferen. Ze hebben echt een hekel aan het grote boze oog van mijn lens. Maar deze had blijkbaar de lente in z'n bol en deed een keertje niet moeilijk.

Dat zijn de lenteberichten voor deze keer. Tot een volgende keer.

Stront van de dijk

Ik weet dat ik lang geklaagd heb over het gebrek aan water in ons park, maar ik beloof dat ik daar voorlopig even mijn mond over zal houden. We kunnen ondertussen veilig spreken van een overschot. Terwijl ik dit schrijf regent het stront van de dijk, zoals mijn moeder wel eens zei. En dat heeft het de laatste weken wel vaker gedaan. Het gevolg is dat er weinig fotomomentjes voor mij de laatste tijd geweest zijn. En die keren dat ik wel op pad ging was er niet zo heel veel bijzonders.

Maar ook weer niet niets want ik heb toch weer een nieuw vogeltje voor u.

Een koperwiek

Deze koperwiek zat behoorlijk ver weg, en ik heb hem later niet meer gezien, maar het is er onmiskenbaar een. Koperwieken broeden niet of zelden in Nederland. Maar in de winter trekken ze vanuit Scandinavië deze kant op en verder naar het zuiden. Aangezien de gehele Europese populatie op 40 miljoen wordt geschat, is de kans redelijk groot dat je ze hier ook eens tegen het lijf loopt (lees: in de verte ziet). Het is dus wel een redelijk algemene wintergast. De koperwiek dankt z'n naam aan de koperkleurige onderkant van zijn vleugels maar ook z'n flanken zijn koperkleurig zoals te zien is op de foto.

Ook het ijsvogeltje heb ik weer een paar keer gezien. Fotograferen lukte niet erg goed. Maar om te bewijzen dat ik niet jok, toch onderstaande foto.

IJsvogeltje tussen de takken

De halsbandparkiet is niet nieuw, maar deze keer kon ik hem net iets beter op de beeldsensor krijgen.

Meneer halsbandparkiet

Hij heeft een zwarte halsband dus het is een meneer. (Mevrouw heeft een helder groene halsband die niet erg opvalt tussen het overige groen van haar veren.) Volgens mij houden halsbandparkieten niet meer van regen dan mensen, want de laatste tijd zie ik ze niet meer. Maar het zou me niet verbazen als ze weer opduiken als het weer wat verbetert. Dat ze voorlopig even een veilig heenkomen zoeken kan ik ze niet kwalijk nemen.

Voor de quiz 'Waaraan denkt de reiger?' vandaag onderstaande foto. 

Melancholieke blauwe reiger

Bij een foto als deze vraag ik me altijd weer af hoe de blauwe reiger aan zijn naam is gekomen. Grijze reiger is een meer voor de hand liggende naam. Bonte reiger had voor mij ook wel gemogen. Het antwoord op de quizvraag is trouwens vast 'Vis', maar het is leuker om hem iets diepzinnigers toe te dichten.

De aalscholvers zijn andere viseters die vaste bewoners van ons park zijn.

Aalscholver in karakteristieke pose als hij zijn vleugels laat drogen

Ik vond het aardig plaatje om dat het zo'n karakteristieke houding van een aalscholver is. Als je dit silhouet ziet, weet je eigenlijk al zeker dat het om een aalscholver gaat, ook al kan de je de vogel nog helemaal niet zien. 

En dan nog dit.

trappelende kokmeeuw

Ooit, toen ik nog klein was, hebben ze mij bij biologie uitgelegd dat dieren instinctief gedrag vertonen, en daarmee verschillen van mensen die zelf hun gedrag verstandig kiezen. (Ik neem aan dat duidelijk is dat dit lang voor de opkomst van de sociale media speelt.) Als typisch voorbeeld werden meeuwen aangehaald, die op natte grond trappelen om wormen naar boven te krijgen. Wormen schijnen dan naar boven te komen omdat die weer denken dat het regent. Je kan bewijzen dat dit geen intelligent gedrag is (hoewel het best slim is, ik zou er niet op komen) door diezelfde meeuw op een schaaltje met een natte boterham te zetten. De meeuw gaat ook trappelen terwijl hij toch zou moeten weten dat er in een natte boterham helemaal geen regenwormen wonen. Domme meeuw!

Enfin, dat trappel-gedrag had ik eigenlijk zelf nog nooit bewust waargenomen. Tot nu dus. En aangezien er op dit moment veel natte grond en meeuwen in ons park zijn, ziet u dat misschien ook eens.

Tot slot een heel lelijk familie portret.

De familie muskuseend

Maar ja, wie zijn wij om te oordelen...

En met deze brandende kwestie laat ik u. Tot een volgende keer.