Blij weerzien ...

 Maar niet altijd met een camera bij de hand. Zo had ik u hier graag een foto van een visdiefje gepresenteerd, maar helaas. De momenten dat ik mijn camera bij de hand had en dat de visdiefjes zich vertoonden wilden niet samenvallen. Met mijn geliefde puttertjes is het nog pijnlijker, ik kan u alleen onscherpe of halve puttertjes bieden. Aangezien ik in het verleden al veel betere plaatjes van deze vogeltjes heb kunnen tonen, sla ik ze nu dus maar even over. Maar weet dus dat ze er wel zijn.

Is het dan alleen maar narigheid? Mwah, ik ben wel heel blij met dit steenuiltje.

Steenuil

Ook al omdat ik ze na de winter niet meer gezien had, en ik een beetje bang was dat ze ons drukke park voor gezien zouden houden.

Ook het scholeksterpaar heeft ondanks alle bouwdrukte, en het daarmee gepaard gaande landjepik van de bouwers, weer een jong -bijna- weten groot te brengen.

Scholekster jong

De afgelopen dagen was het een gepiet van jewelste want hun oogappel was blijkbaar op pad gegaan naar plaatsen die de ouders niet verstandig voorkwamen. Vanaf de rand van een sedumdak probeerde ze hun nazaat te verleiden hun kant op te komen, weg bij dat gevaarlijke trapveldje. Gelukkig is het vogeltje zo te zien al aardig op weg volwassen te worden, dus ik heb wel goede hoop dat hij/zij het gaat redden. En dan ook maar hopen dat het inderdaad een lang leven tegemoet gaat. Zoals al eerder hier gemeld, op de Maasvlakte is al eens een 46-jarige scholekster aangetroffen. Dat is dan heel uitzonderlijk, maar de 20 halen ze toch wel regelmatig. 

En voor de rest zie je overal kuikens en ook vogeltjes met voedsel in hun bek. Ik neem dan maar aan dat dat voor de jongen of een broedende partner is.

Roodborst met rupsje

Ik hoop tenminste dat dit hapje braaf thuis wordt afgeleverd.

Sommige soorten zijn alweer bezig met de tweede leg. 

Broedende fuut

De eerste generatie futen is alweer bijna het huis uit. En misschien van dit paartje wel helemaal. Maar het kan natuurlijk ook dat het eerste legsel het niet gehaald heeft. In ieder geval lijken er weer nieuwe fuutjes op komst.

En niet iedereen brengt zijn vangst braaf thuis. 

Kauwende kauw

Er zitten heel veel kauwen hier, en meestal besteed ik niet zoveel aandacht aan ze, maar dit vind ik dan toch wel weer een aardig plaatje.

's Avonds, voor het slapen gaan, zoeken ze elkaar op. 

Kauwen op een hijskraan

Zo'n slaapgroep bestaat makkelijk uit honderden individuen. Ik heb ze niet geprobeerd te tellen, en lang niet alle leden staan op deze foto, maar het zijn er veel.

Dit was de oogst weer voor nu. En nu maar hopen dat ik u een volgende keer een toonbaar plaatje van een visdief of een putter kan tonen. Tot dan!

Familieleven

 Door het relatief koude weer van de afgelopen periode kwam de natuur in ons park een beetje met horten en stoten op gang. In de afgelopen jaren heb ik bijvoorbeeld de eerste Nijlgansjes al in februari gezien. Dit jaar liet dat allemaal een beetje op zich wachten. Sommige vogels schijnen het moment waarop de eerste kuikens uit het ei komen behoorlijk te kunnen aanpassen aan de (voedsel)omstandigheden. En ik vermoed dat bij sommige een eerste legsel geen of kortlevende kuikens oplevert. Hoe het ook zij, op dit moment is het bal in ons park. Als je van kuikens houdt, tenminste. De grote Canadese ganzen hebben heel wat nazaten.

Canadese kuikens met ouders

In ons park zijn de echtparen met hun jongen goed te herkennen maar grote Canadese ganzen doen aan crèche-vorming, waarbij enkele ouders een oogje op alle kuikens in de groep houden. Misschien dat dat trouwens nog wel gaat gebeuren want ik zie de ouders met kinderen wel elkaars gezelschap opzoeken. Ze zijn er ook niet van gediend als je tussen ouders en jongen komt. Dat lijkt voor de hand liggend, maar sommige menselijke parkdieren vinden dat toch maar agressief gedrag. 

Ook de futen en de meerkoeten hebben jongen of werken daar hard aan.

Meerkoet op nest met jong

Fuut voert jong

Meerkoet voert jong

Hoewel je het op basis van bovenstaande foto's niet zou zeggen, is de manier waarop de meerkoeten met hun jongen omgaan een heel stuk vriendelijker dan die van de van de futen. Ouder en kind meerkoet scharrelen rustig door het water en de oude zoekt de lekkerste hapjes voor het nageslacht en voert die. Wat pa en ma fuut betreft, kunnen hun nazaten niet snel genoeg beginnen met zelf op vis te jagen. Alleen na lang schreeuwen van de jongen willen ze ze wel een visje voeren. Nou moet ik zeggen dat ik, als ik een futenouder was, zelf het redelijk snel zat zou worden om overal achtervolgd te worden door schreeuwende kinderen. Wat dan wel weer opvallend is, is dat in het dagelijkse parkleven juist de meerkoeten heel wat af kibbelen en ook vechten (zie blog), terwijl de volwassen futen elkaar meestal een beetje negeren. 

Of er al jonge oeverzwaluwtjes zijn weet ik niet, maar er wordt in ieder geval wel werk van gemaakt.

Drukte van belang bij de oeverzwaluwwand

Ook de oeverzwaluwen waren laat dit jaar, maar ondertussen lijkt iedereen dus hard aan het werk om de soort in stand te houden. Omdat alle oeverzwaluwwoningen voor terugkomst van de kolonie waren dichtgesmeerd, is goed te zien dat er nu toch weer zo'n 70 holletjes bewoond zijn. 

Roek

Ik denk dat een roek vaak voor een kraai versleten wordt. Moeders mooiste is het niet, maar qua gedrag is er weinig op aan te merken. Ze zoeken veel minder dan kraaien ruzie met andere vogels. Onder z'n kin kan je goed de krop zien zitten die hij/zij in deze tijden vult om z'n nageslacht van voedsel te kunnen voorzien.

Tot slot nog zomaar wat plaatjes.

Een tjiftjaf die gelukkig regelmatig zijn naam zei

Een Nijlgans die mij toch wel goed in het oog houdt

Een pastoraal plaatje met boom en roodbonte koeien met oormerk

 Heel soms mag het ook zonder vogels. Tot een volgende keer.

Alle vogels zijn nesten begonnen (behalve jij en ik)

'Hebban olla vogala nestas hagunnan hinase hic enda thu wat unbidan we nu' of in modern Nederlands iets als: 'Alle vogels zijn nesten begonnen, behalve jij en ik. Waar wachten we nog op?’ Heel lang gold deze tekst als het vroegste geschreven Nederlands. Natuurlijk, eigenlijk gaat ook deze tekst niet zozeer over vogels maar is een liefdesverklaring. En daarbij valt er ornithologisch wel iets op aan te merken; niet alle vogels bouwen nesten, en ook op de gedroomde trouw valt wel wat af te dingen. (Dat heb ik op deze plaats ook wel eens gedaan.) Maar goed, het is toch maar mooi een sympathieke verwijzing naar vogels en niet naar belastingen of de bouw van kerken. Ook zaken waarmee de middeleeuwer bezig was. 

Ondertussen zijn er oudere stukjes Nederlandse tekst opgedoken, maar die gaan dan weer niet over vogels. En deze blog gaat niet over Nederlandse taal of middeleeuwse beslommeringen, en zelfs niet over de liefde. Ik wil het hier hebben over vogels die in deze tijd nesten bouwen. Nou ja, niet allemaal dus, maar bijvoorbeeld eksters wel. 

Eksters op hun nest (de bovenste draagt nog wat materiaal aan)

Nu er nog bijna geen blaadjes aan de bomen zitten kan je overal in ons park nesten zien. Maar vaak zijn de bewoners onzichtbaar of ontbreken ze helemaal. 

En soms besteden ze de nestenbouw uit. Bijvoorbeeld aan ons. 

De oeverzwaluwmuur

Een paar weken geleden was een grote groep lagereschoolleerlingen bezig om de oeverzwaluwmuur weer voor te bereiden op het broedseizoen. Blijkbaar willen oeverzwaluwen het gevoel hebben dat ze hun nest zelf maken maar vinden ze wat hulp ook wel gemakkelijk. Dus zijn er weer volop oeverzwaluwwoningen in de aanbieding, met huisnummer. Ik heb ook alweer de eerste oeverzwaluwen gezien, maar ze bleven te hoog om een bruikbare foto op te leveren. 

Zwaluwnesten op de wei

De gemeente heeft ook huurwoningen in de aanbieding voor, zo op het oog, boerenzwaluwen. Gecombineerd  met alle mezenkastjes en spreeuwenhuisjes in de buurt, is Meerhoven ook voor vogels een Vinex-wijk. Ik heb me wel eens sceptisch uitgelaten over aangelegde natuur, maar hier kan je eigenlijk nauwelijks bezwaar tegen hebben. Heel lang konden veel zwaluwsoorten gebruik maken van de gaatjes en rafelrandjes in onze bouwsels, maar die verdwijnen in een hoog tempo in onze bebouwing. Bouwvoorschriften veranderen sneller dan een soort zich kan aanpassen. Dan is dit niet de slechtste oplossing. Alhoewel de enige gebruikers van de zwaluwpaal tot nu toe eksters zijn die het dak onder schijten. 

Sommige vogels doen trouwens niet of nauwelijks aan nesten.

Scholekster

Scholekster zoeken een klein kuiltje met een paar kiezels er omheen, en noemen het thuis voor hun nazaten. Of onze scholeksters alweer broeden weet ik niet, maar ik zie ze wel weer regelmatig boven ons park. 

Onderstaande specht was waarschijnlijk gewoon aan het eten en niet bezig een woning in te richten.

De rug van een grote bonte specht

De grote bonte specht is hier goed te onderscheiden van kleine bonte spechten (die hier ook voorkomen) door de grote witte vlakken op de schouders/rug, en de door de rode stuit. Die ontbreken allebei bij z'n kleine bonte neef.

In de wijk hebben we ook spreeuwenwoningen, zoals al gemeld, maar die staan niet in het park. Ik heb daar dan ook geen foto's van, maar misschien moet ik daar toch maar eens werk van gaan maken. In ieder geval is hier een spreeuw.

Spreeuw

Spreeuwen hebben niet zo'n goede naam, waarschijnlijk omdat ze het fruit uit onze fruitbomen eten. (Wat je ze eigenlijk niet kan kwalijk nemen.) Maar misschien moet ik maar eens een spreeuwen fanclub oprichten. Ik vind ze prachtig. Het meest nog in hun wintertooi, maar ook 's zomers hebben hun veren prachtige iriserende kleuren. Oppervlakkig lijken ze saai, maar kijk maar eens goed.

Omdat de laatste foto's alleen vogels op de rug laten zien, zal ik afsluiten met eentje die u in het oog kan kijken.

Vink

Zingende vinken hoor je in deze tijd overal met hun karakteristieke 'suskewiet' aan het einde van hun liedje. Maar zelfs als je precies weet wat je zoekt kan je nog een hele tijd zoeken voordat je de 'schreeuwlelijk' in het oog krijgt. Maar hier is dan toch weer een mooi exemplaar.

Tot een volgende keer!

Terug van weggeweest

Het is bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst over ons park berichtte. Of u mij erg gemist heeft kan ik niet beoordelen; ik vermoed dat dat wel meeviel. Maar mij viel het zelf wel tegen en het was wat onverwacht. Mijn 'sabbatical' had te maken met Corona. En juist dat voelt wat tegenstrijdig. Je zou verwachten dat ik juist dan extra tijd heb om te bloggen over de vogels in ons park. Dat kon/kan tenslotte als een van de weinige dingen nog steeds. Het is een mooie ontspanning en ook meteen een ontsnapping uit de dagelijkse stroom Coronanieuws. Maar ik ben dus ongeveer een jaar stilgevallen. Dat was voor een deel praktisch; ik kreeg last van mijn Achillespees. Misschien iets te fanatiek gewandeld in Coronatijden. Maar ik had vooral last van een motivatiedip. Blijkbaar waren al die Corona-ontwikkelingen zo overheersend dat er geen andere dingen meer in mijn hoofd bijpasten. 

Enfin, ik vond dat dat ik u een verklaring schuldig was, maar nu weer verder met de vogels. Dit is de tijd om vogels te kijken omdat alles z'n uiterste best doet om op te vallen en er nog geen blaadjes zijn om dat een beetje aan het gezicht te onttrekken.

Eerst nog maar even een gewaardeerde wintergast. Al een tijdje overwinteren bij ons een paar paartjes wintertalingen.

Man wintertaling

En dat zou je een klein cadeautje kunnen noemen, want het zijn mooie maar wat schuwe eendjes en daarvoor moet ons park met alle Corona- en bouwdrukte niet aantrekkelijker geworden zijn. Daar komt nog bij dat bijna al het water een week dichtgevroren is geweest. De wintertalingen zullen ondertussen wel weer weg zijn, laten we hopen dat ze volgend jaar zich weer melden.

De halsbandparkieten zijn er ook nog steeds. Ik heb ze een tijdje niet gehoord, maar hier is er toch weer eentje in het voorjaarszonnetje.

Halsbandparkiet

Wat wel opvalt, is dat in het westen van het land er sprake is van behoorlijk grote kolonies in de parken, terwijl wij het al een paar jaar met 1, vermoedelijk hetzelfde, paartje doen. 

Het mezenkastjesproject lijkt ook succesvol, want het stikt in ons park van de kool- en pimpelmezen. 

Pimpelmees

Ik zou een hele blog kunnen vullen met meesjes in allerlei standen, maar voor nu moet u het maar doen met dit pluizige bolletje.

Tussen al het voorjaarsgeluk ook weer een bescheiden nieuwtje.

Zanglijster

 Ik had nog geen behoorlijke foto van een zanglijster, maar nu dus wel. Zanglijsters vallen vooral op door, ja ja, hun zang. Ze zingen heel afwisselend en harmonieus. Vooral dat 'afwisselend' kan je ook zeggen van mezen, maar die liedjes klinken veel feller. De zanglijster is familie van de merel; dat zijn ook van de melodieuze zangers. In vergelijking met een merel is een zanglijster wat kleiner, ze zijn het kleinste familielid van de lijsterachtigen. Het succes van een vogelsoort in Nederland hangt vooral af van de mate waarin de soort zich weet aan te passen aan de mens en zijn beschaving. De merel heeft een succesvolle overgang weten te maken van schuwe bosvogel naar tuinvogel. De zanglijster blijft wat schuwer en is daarom wat minder succesvol als soort. En blijft dus een wat bijzonderder observatie, hoewel het ook een algemene soort betreft.

En voor de rest gaat het parkleven gewoon door.

Futen baltsen in het riet

Aalscholver in 'prachtkleed'

En binnenkort zullen zich wel weer de eerste kuikens van het nieuwe voorjaar aandienen. Nijlganzen zijn altijd heel vroeg met jongen, maar dit jaar zou de late vorstperiode het eerste broedsel wel eens fataal kunnen zijn geweest.

Nijlganzen van de rug

Maar als ik bovenstaand paartje zo zie, dan zal er vast wel een herkansing komen. 

Waarvan ik dan weer bericht hoop te doen. Tot een volgende keer.