Een mooi weerzien

Deze blog is ooit eens begonnen uit verbazing over de vogelrijkdom van ons park. Ik had al langer het idee dat als je zegt dat ergens niets te zien is, je eigenlijk niet goed genoeg kijkt. Of wat positiever geformuleerd, er is veel moois te zien als je maar goed kijkt. En hoewel ik dat dus al eerder bedacht had, werd ik toch verrast toen ik bij toeval -ik zocht een paar vogels om een nieuwe camera te testen- eens een keertje goed rondkeek in ons park.

En tot mijn verbazing lukt het nog steeds om u iets voor te schotelen wat me de moeite waard lijkt. Ik denk vaak dat we het zo'n beetje wel gehad hebben, maar dan zie ik toch weer iets bijzonders of iets dagelijks dat er toevallig heel mooi bij staat (en zo weer bijzonder wordt). Dat gezegd hebbende, maak me wel wat zorgen over de vogels in ons park. Er zijn tegenwoordig erg veel bouwactiviteiten rond het park; iedere projectontwikkelaar verkoopt hetzelfde uitzicht graag zo vaak mogelijk. En meer mensen in de wijk betekent ook meer mensen in het park. Daar kan je weinig op tegen hebben, het is de bestaansreden voor dit groen. Maar de combinatie van loslopende honden, bouwactiviteiten, hobbyvissers die het liefst hun auto naast hun visstek parkeren en de aanleg van een paviljoen hebben toch wel merkbaar invloed op de vogelstand.

Ik vind het leuk om te kijken naar hoe de natuur gebruik maakt van wat de mens toevallig in de aanbieding heeft. En ik hoop dat ons park die natuur mogelijkheden blijft bieden.

Enfin, aan de slag. Het is zeker niet alleen maar treurnis. Zo kreeg ik afgelopen week voor het eerst een putter echt goed voor mijn lens. Ik had putters natuurlijk al eerder gefotografeerd, maar zo mooi op kleur in het zonnetje was nog niet gelukt.

Een prachtig vogeltje toch, zo'n puttertje

Zo beeldvullend lijkt het nog heel wat, maar het is een klein lid van de vinkenfamilie en je kijkt er makkelijk overheen. Gelukkig attendeerde dit exemplaar mij luidkeels op zijn aanwezigheid. Omdat hij zo zat te zingen had ik even de kans hem te fotograferen. Meestal zie je puttertjes foeragerend in een in een groep, dan zijn ze super beweeglijk en voor een fotograaf een ramp.

Andere natuur die we in ons park aantreffen, leeft onderwater. En dat trekt weer vissers van allerlei soort aan. Sommige met hengels, andere met snavels. En er zit blijkbaar veel vis. Deze blauwe reiger haalde in de ongeveer tien minuten dat ik hem in de gaten hield, zeker drie visjes op.

Effe lunchen

En terwijl ik naar die reiger stond te kijken plonsde een klein stukje verder een visdief in het water, en ging er ook met een hapje vandoor.

Visdief met visje

Ook met het kleine grut gaat het weer best goed. Het is aardig om te zien hoe twee echtparen grote Canadese ganzen samen de wereld in de gaten houden terwijl de jongen lopen te grazen.

Broertjes en zusjes, neefjes en nichtjes bewaakt door ouders en oom en tante

Ook de meerkoeten hebben jongen, en dit leek een teder moment.

Het is dan niet de zoen van Harry & Meghan, het lijkt zeker zo liefdevol

Ik ben altijd verbaast over hoe de meerkoeten kuikens niet op hun ouders lijken. Alleen aan hun gedrag zie je dat ze echt wel bij elkaar horen.

Dit vond ik gewoon een sfeervol plaatje. Mocht u het niets vinden dan slaat u het maar over.

Peinzende (?) roodborst

En dan dit nog. De vorige keer meldde ik dat ik een oeverlopertje gezien had. Fotograferen lukte niet  en daarvoor in de plaats had ik een mooie paardenbloem. De oeverloper heb ik weer gezien maar toen ik met een omtrekkende beweging hem probeerde te benaderen, ging hij er als een speer vandoor.

Bewijsfoto van de oeverloper (Het plonsje achter hem is van het poepje dat ie deed terwijl hij vluchtte.)

Kortom, ik heb nog steeds geen goeie oeverloperfoto. Daarvoor in de plaats deze prachtige uitgelichte rododendron.

(Normaal gesproken maak ik eigenlijk altijd gebruik van beelduitsnedes,  omdat er anders te weinig vogel in beeld is, en moet ik vaak ook de belichting wat corrigeren. Deze bloem stond daar zo mooi, dat ik de foto zo uit de camera hier neerzet.)

Ik ga weer op zoek naar nieuwe beelden van vogels. En ik hoop dat u over mijn schouder blijft meekijken.

Het eren van het kleine

Als parkvogelaar moet je accepteren dat je niet iedere dag een geheel unieke,  jaloersmakende ornithologische gebeurtenis zal meemaken. Sterker nog, het zou in strijd zijn met het idee achter deze blog, die wat mij betreft toch meer gaat over de bijzonderheid van het alledaagse. Eigenlijk heb ik al meer bijzonders gerapporteerd dan dat ik verwacht had toen ik hiermee begon.

Daarom eerst maar eens een nieuwe soort (voor deze blog), zij het met wat weinig overtuiging van mijn kant. Duiven zijn vogels, maar echt inspirerend zijn ze wat mij betreft niet. Ik geef het toe, dat is puur snobisme. Duiven horen er gewoon bij, maar ik word er gewoon niet enthousiast over. En er is best iets over te melden. Zo zullen de meeste mensen onderstaande duif afdoen als een gewone grijze stadsduif. Grijs is ie natuurlijk wel, maar het is een houtduif.

Houtduif, herkenbaar aan de witte vlekken op de hals

U merkt het, het enthousiasme spat er nog altijd niet vanaf, maar dit duifje neb ik in ieder geval een plekje in mijn bescheiden spotlicht gegeven.

Dan maar even een vogeltje dat ik altijd wel kan waarderen. Ik heb het u al vaker laten zien, maar het zat zo mooi op een steen in onze mechanische beek.

Witte kwikstaart

Een gevalletje tevreden zijn met wat er is.

Vorige week meldde ik al dat de oeverzwaluwen terug zijn, maar dat ze nog weinig interesse toonde in de wand die speciaal voor hun is gemaakt. Vandaag is dat wel anders. Het was een komen en gaan van oeverzwaluwen.

Drukte bij de oeverzwaluwwoningen

Wat ook opviel was dat er nog geen definitieve partnerkeuze lijkt te zijn gemaakt, als die al ooit gemaakt wordt bij oeverzwaluwen.

Drie oeverzwaluwen betrapt, ze waren net nog met z'n drieën binnen in nest 93

Ontrouw, of partnerkeuze op basis van het mooiste nest? Hoe dan ook, ze waren er maar druk mee.

Vorige week nog lekker onder moeders' veren maar ondertussen moesten de jonge futen ook alweer de rug van moeder verlaten. Als jong fuutje zou ik mij zolang mogelijk lekker verstoppen op moeders' rug. Maar blijkbaar zat dat er niet in.

Futen jong met ouder

En zo gaan meer ontwikkelingen hard. Vorige week zag ik alleen maar een broedende Canadese gans en nog geen kuikens. Die broedende gans is er nog steeds, maar ik zag ook twee paren met jongen.

Familie Canadese gans

Zelfs zonder dat ik de kuikens zag, was al duidelijk dat er een paartje met kroost op stap was. Je ziet twee waakzame ganzen met gestrekte nekken met wat ruimte er tussen. En dus inderdaad..

Schattige ganzenkuikens

Meestal zijn er al wat pluisjes weg, of is de bol wat scheef of zo, maar deze paardenbloem was zo mooi gaaf ik het niet kon laten er een foto van te maken. En er u mee te confronteren...

Geen vogel, wel park

(Eigenlijk had ik hier graag een foto van een oeverlopertje gehad, maar die was weg voordat ik hem kon fotograferen. Hopelijk een volgende keer.)

Dat was het weer voor deze keer. Ik blijf voor u rondkijken, en hopelijk heb ik over een week of zo weer wat te melden. Tot dan.

Oude en nieuwe bekenden

Het is ongeveer een maand geleden sinds ik u voor het laatst berichtte over ons park. De vorige keer was het qua gevoel vroeg voorjaar. De kou was net een beetje verdwenen, de wintertalingen waren net vertrokken naar noordelijke oorden. De nijlganzen hadden al jongen, maar die zijn altijd vroeg. Voor mijn gevoel was het nog echt overgangstijd. De meeste bomen hadden nog nauwelijks blad. En nu is het al bijna zomer. Dat weet ik omdat de oeverzwaluwtjes terug zijn. Nu weet ik dat 1 zwaluw geen zomer maakt, maar met 15 zijn we volgens mij toch lekker op weg.

Waarschijnlijk lastig te zien op een klein scherm, maar ik tel er dus 15

Ze zijn natuurlijk gewoon op zoek naar hun eten, maar het lijkt toch altijd een klein feestje in de lucht. Een beetje zo iets als een school dolfijnen op zee, maar dan in het klein. Ik zag ze bij de oeverzwaluwwand, maar ze leken me hun nesten nog niet echt betrokken te hebben. Dat gaat de komende weken vast gebeuren.

Nog een zoekplaatje (maar hopelijk wat duidelijker) en eentje waar ik ook al blij van word.

De futen met jongen op de rug, links zie ik er zeker twee

Rond deze tijd van het jaar hoop ik altijd futen te spotten met jongen op de rug en als dat dan lukt ben ik blij. Ik geef toe, het is wat onnozel maar het kan weinig kwaad. Volgens mij had de linker fuut ook iets op z'n rug, maar dat kreeg ik niet goed te zien.

Jonge grote Canadese ganzen zijn er nog niet, maar volgens mij wordt er wel aan gewerkt.

Broedende grote Canadese gans

Ondertussen doen de zangers er alles aan om hun territorium af te bakenen.

Deze vink was niet te missen, qua geluid dan

Deze fitis liet ook goed van zich horen, maar was toch lastig te vinden

Ook de visdiefjes zijn terug. Volgens mij nesten ze hier niet, want hun nest verdedigen ze zo fel dat dat niet te missen is.

Visdiefjes

Ik weet nooit zeker of je ze nu onnozel of dapper moet vinden. Mijn broer vertelt wel eens dat ze zijn zeilboot aanvallen als die in de buurt van een visdiefnest komt. Een halve ton tegen een ons of zo. Dat zullen ze dus niet gauw winnen, maar toch doen ze het iedere keer weer.

Tot slot nog maar even dit portret van een grote Canadese gans. Ik heb er geen verhaal bij, maar hij (m/v) liet zich gewoon mooi fotograferen. En dat kan al reden genoeg zijn.

Portret van een contemplatieve grote Canadese gans

Zo, u weet weer wat van de (vogel)stand van zaken, hier in park Meerland. Ik houd het graag bij, voor u en mijzelf. Hopelijk tot een volgende keer.