Een omissie en winter

Een paar weken geleden hoorde ik op de Belgische radio over een 35-jarige scholekster die was aangetroffen in de monding van de IJzer. De leeftijd werd in het nieuws gebracht als een recordpoging, maar in augustus is er op de Maasvlakte een scholekster aangetroffen die al een leeftijd van 46 jaar had weten te bereiken. Ik wil hier geen België - Nederland van maken, de Maasvlakte is tenslotte maar een paar vleugelslagen van Vlaanderen verwijderd en beide leeftijden lijken mij uitzonderlijk hoog. Het lastige van het bepalen van wanneer oud écht oud is, is dat de meeste vogels sterven door invloeden van buitenaf en niet van ouderdom. De meeste eendjes worden nooit volwassen maar volgens dit lijstje kan een eend meer dan 20 jaar worden. Individuele levensverwachting zegt dus weinig over hoe oud een vogel uiteindelijk kan worden. In het algemeen kunnen grote vogels ouder worden dan kleine. Het eerder genoemde lijstje geeft een wat beter idee (hoewel die scholekster op de Maasvlakte nog niet opgenomen lijkt). Maar ook dat berust op toevallige waarnemingen en zegt eigenlijk weinig over het echte potentieel van een individu.
Misschien is die 46-jarige scholekster dan wel ouder dan het overgrote deel van zijn soortgenoten, maar voelt ie zichzelf nog maar net uit het ei. Gewoon niet tegen een molen aanvliegen en hij (m/v) haalt ook nog het dubbele.
Maar goed, die omissie is natuurlijk dat ik nog nooit een foto van scholekster in ons park geblogd heb. En dat terwijl ik het van die leuke vogels vind. Vooral in de vlucht zijn ze prachtig getekend. Hun geluid klinkt voor mij altijd naar voorjaar en een beetje zee (ook al is die ver weg).
En rechtgezet:

Een scholekster, deze zomer, in het park

Ondertussen is het hier winters koud en ligt het park er 's ochtends berijpt bij. Bijzondere observaties blijven een beetje uit, maar het levert toch wel mooie plaatjes op.

Kokmeeuwen (in winterkleed) op het ijs

 

Nog maar een koolmees

Woerd met rijp

Aalscholver in het zonnetje (let u op zijn fraaie blauwgroene oog)

En dan als toetje toch nog een nieuweling op deze plaats: een winterkoninkje. Klein, super bewegelijk en bijna altijd tussen struiken en bladen. Dus heel lastig te fotograferen. Op deze foto houdt ie z'n kopje niet stil, maar het is de beste die ik heb. Ik heb ook een heel stel foto's van een wat gras of een takje, waar in de seconde voordat ik afdrukte nog een winterkoninkje zat.

Winterkoninkje

En van een minder charmante kant...

Wees lief voor uw vogels in deze koude dagen en let een beetje extra op, want er is een boel te zien.
Met deze stichtende woorden moet u het weer doen. Tot een volgende keer.