De titel zegt al een boel (maar niet alles). Zowel de vogels, als ons park, als uw scribent hebben het moeilijk, dezer dagen. Dat ligt vooral aan de droogte voor wat betreft de vogels en het park en aan karakterzwakte en warmte wat mij betreft. Over dat laatste zal ik niet te veel uitweiden, over die eerste twee wil ik hier nog wat meer vertellen.
De droogte begint nu echt zijn tol te te eisen. Sinds mijn vorige bericht staat er nog minder water in de vijvers en ik zie de variatie aan soorten ook afnemen. Als je in het park loopt dan hoor je ook veel minder vogels. En wat er nog is trekt zich terug rondom de plekken waar nog wel water staat.
 |
| De watervogels verzamelen zich op plaatsen waar nog water is |
En ik hoop dat onze parkeendjes tegen blauwalg kunnen.
 |
| Aanmodderende eend |
Om u niet alleen maar visuele narigheid te bieden ook nog iets leukers. Ik heb uitzicht vanuit onze flat op een sedumdak. (Het Meerplein e.o. maakt deel uit van het bestemmingsplan van Park Meerhoven, dus dit mag volgens mij ook op mijn blog.) Vorige week hoorde ik voortdurend het gepiet van scholeksters. Ik zag een paartje scholekster die om de beurt op de rand van dat dak hard riepen.
 |
| Pietende scholekster |
En toen ik goed luisterde, hoorde ik ook een zacht antwoord. Kortom er moest ergens een jong zijn. En na een tijdje kwam er ook iets tevoorschijn.
 |
| Scholeksterjong |
In het begin leek het of ze alleen maar om elkaar heen draaiden, maar later zag ik ouders en jong toch samen. Meestal hield een ouder de wacht terwijl de andere wat te eten haalde. Daarin wisselden ze elkaar af.
 |
| Ouder met/op jong (net voor de ouder) |
Het was aardig om het gedoe te observeren.
Zo kreeg ik ook weer een kans om een vliegende scholekster van bovenaf te fotograferen. In de vlucht vind ik het bijzonder mooie vogels.
 |
| Vliegende scholekster boven het sedemdak |
Het is nog steeds niet mijn definitieve scholekster-in-vlucht-foto, maar ik wou u dit tussenresultaat toch niet onthouden.
Hoe het afgelopen is met het kuiken weet ik niet, maar ik vrees het ergste. Een paar dagen nadat deze foto's zijn gemaakt was het ineens stil. En ik kan me nauwelijks voorstellen dat het jong al zover was dat het alleen de wereld aan kon.
Ondertussen wachten we dus maar op betere tijden. In de natuur komen die altijd wel weer. Oh ja, en de volgende keer heb ik een nieuwe soort. De bewijsfoto heb ik al, maar ik heb beloofd hem niet meteen te publiceren.
Dus met deze 'cliffhanger' neem ik afscheid. Tot de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten