Goede tijden

Zo'n titel gaat een pessimist als ik altijd een beetje tegen zijn natuur in, maar voor vogelfotografie zijn het goede tijden. Natuurlijk niet steeds, grauwe regenachtige dagen leveren zelden mooie plaatjes op. Maar als het wel licht is, dan is er van alles te zien. Als ze het koud hebben kruipen vogels dichter tegen de mensheid aan. En omdat er geen blaadjes aan de bomen zijn is daar veel van te zien. Deze keer de oogst van twee tamelijk korte wandelingen, eentje in de sneeuw en eentje in het zonnetje dat een te vroeg voorjaar lijkt aan te kondigen.

Tijdens mijn wandeling in de sneeuw was het echt mezenfeest. Ik zag staartmezen, pimpelmezen, en koolmezen. Allemaal in groepjes foeragerend op bomen en planten. Om te fotograferen niet altijd even makkelijk, want ze zijn zeer bewegelijk. Maar soms is te laat net op tijd.

Wegvliegende staartmees

Koolmezen zie ik eigenlijk altijd wel, en dat geldt ook voor pimpelmezen. Staartmezen zijn geloof ik niet perse zeldzamer, maar ze zijn misschien iets schuwer. Ik kom ze in ieder geval veel minder vaak tegen. Ze verschillen zo van andere mezen dat ze tot een aparte familie behoren. Aan de andere kant zie je ze wel vaak in de buurt van andere meessoorten.

Pimpelmees die ik in de buurt zag

Op mij maken ze altijd een gezellige indruk.

Blauwe reigers zijn geen nieuws, maar onderstaand exemplaar leverde wel een mooie foto op.

Blauwe reiger wachtend op betere tijden

Ik ben in de verleiding om een prijsvraag uit te schrijven, voor wie het lolligste tekstwolkje hierbij kan bedenken. Maar laten we dat maar aan André van Duin overlaten. Het is wel fascinerend om te bedenken dat die dunne poten zo goed tegen kou kunnen. Je zou verwachten dat zo'n poot makkelijk bevriest, maar de truc is natuurlijk dat er nauwelijks iets in zit dat kan bevriezen. Alle spieren zitten op afstand tegen de de romp van de vogel aan. Een vogelpoot bestaat vooral uit pezen, botjes en een huid met schubben die niet gauw bevriezen. Zo'n poot heeft maar heel weinig bloedtoevoer nodig om te kunnen functioneren en mag best een stuk kouder worden dan de rest van de vogel.

En een paar weken later was het heel ander weer. Normaal gesproken zie ik groene spechten altijd veel te laat, namelijk als ze uit het gras opvliegen en er meteen vandoor zijn. Maar dit exemplaar nam even de tijd om lekker in het zonnetje te gaan zitten. Waarvoor mijn welgemeende dank.

Groene specht die profiteert van het zonnetje

En zo kon ik een vaste bewoner van ons park eindelijk weer eens fotograferen.

Een passant is ook weer even (?) terug.

Grote zilverreiger in het riet

En waar ik ook weer blij mee ben: de wintertalingen zijn toch terug. Misschien niet allemaal, maar ik had ze helemaal niet meer verwacht, deze winterperiode. Door de droogte in het park was de plek waar ik ze vorige jaren zag, niet langer aan het water. Maar ik denk dat ze na alle regen van de afgelopen tijd toch weer op hun vertrouwde plekje zijn afgekomen.

Wintertaling man, suffend in het zonnetje

Hoewel ons park het niet altijd makkelijk heeft, door droogte en door alle bouwactiviteiten die storen en het park verder inbouwen, blijft er nog steeds een boel te zien. En ik probeer dat te blijven doen. Ik kan het u ook aanraden.

Hopelijk tot een volgende keer.