Vreemde eend in de bijt

Met excuses voor de flauwe titel, maar soms kan je niet anders. Vanmorgen kwam ik tijdens mijn wandeling in het park een vreemde eend tegen.

Op zich komt het wel vaker voor dat ik een vogel niet herken. Soms te klein en te vlug. Probeer maar eens een tuinfluiter en een tjiftjaf uit elkaar te houden, of misschien was het wel heel wat anders, als ie vlug van tak op tak wipt in een struik. Echte vogelaars kunnen dat probleemloos. Daarbij vermelden ze ook nog even het geslacht, want ze hadden het beestje al van verre gehoord en het moest zich alleen nog maar even in het zicht melden. Ik kan dit allemaal niet.

Maar de schepper heeft uit medelijden met sukkels als ik de eenden geschapen. Eenden zijn niet te klein, drijven vaak rustig op het water en vooral hebben ze een zeer herkenbare verentooi. Als je een eend ziet heb je tijd om het boek erbij te pakken en er is meestal zoveel herkenbare kleur en tekening dat je meteen weet waarmee je van doen hebt. Heel anders dan soorten die je moet onderscheiden op de kleur van de poten of het aantal tenen. Probeer dat maar eens bij een niet-opgezet exemplaar.

De tafeleend is zo'n herkenbaar eendje. In ons park een wintergast.

Maar vanochtend zag ik dus een eendje dat ik niet kon thuis brengen. Eerst niet uit het hoofd maar thuis ook niet uit mijn boekje.

Een Carolina-eend (vrouwtje). De kleuren zijn niet goed te zien door het tegenlicht.

 Dat betekent dan meestal een ontsnapte (?) exoot. Uiteindelijk bracht internet uitkomst: een vrouwelijke Carolina-eend. Komt uit Noord-Amerika. De mannetjes zijn bijzonder kleurig en daarom worden ze wel vaker gehouden door liefhebbers. Deze is dus inderdaad vast ontsnapt.

En zo leer je elke dag wat.