zaterdag 28 mei 2016

Zwarte overpeinzingen

Zwarte vogels hebben een imagoprobleem. Vroeger werden ze gezien als voorteken van allerlei narigheid. Tegenwoordig worden ze gewoon lelijk gevonden. Het gaat dan natuurlijk vooral over kraaiachtigen. Over een merel wordt zelden geklaagd. Maar ja, die kan ook mooi zingen. Kraaiachtigen zouden dat ook moeten kunnen, door de bouw van hun strottenhoofd staan ze als zangvogels te boek, maar de naam kraai staat synoniem met mislukte zang. Wat ze ook niet helpt, is dat ze zeer algemeen zijn, met uitzondering van de raaf.
Toch valt er voor de vogelliefhebber wel wat moois te ontdekken aan deze vogels. Vooral de kauw is een bescheiden schoonheid. Kijk maar eens goed naar z'n inktzwarte petje op zijn antraciete kop. En vooral, de fraaie grijsblauwe ogen.
Een kauw
Gisteren, toen ik om een uur of negen in ons park wandelde, zag ik hoe de kauwen hier uit de buurt zich verzamelden om weer gezamenlijk te gaan slapen. Kauwen zijn sociaal, je ziet ze sowieso zelden alleen, en slapen doen ze helemaal met z'n honderden.
Kauwen op weg naar bed.
Toen ik thuis kwam heb ik geprobeerd vanaf mijn balkon de kauwenboom te vinden. Het schemerde al aardig, dus de foto is een beetje donker, maar laat wel zien dat er veel zijn. Het waren er trouwens veel meer dan op de foto zichtbaar zijn, maar als ik verder had uit gezoomd waren de individuele vogels helemaal niet herkenbaar meer geweest.
Heel veel kauwen in hun slaapboom (klik op de foto voor een vergroting)
Dat met z'n allen gaan slapen kan trouwens vreemde gevolgen hebben. Soms worden er onder, of in de buurt van zo'n kauwenboom een heleboel dode vogels gevonden. Er zijn altijd mensen die dan meteen een complottheorie hebben. Ik kan het artikel niet meer terugvinden, maar ik heb plotselinge spreeuwensterfte wel eens in verband gebracht gezien met bezoek door aliens. (Spreeuwen zijn ook van die samenslapers.) Vaker lees je iets over illegale chemicaliën of ziektes. Waarschijnlijk heeft het vooral te maken met vogels die in hun slaap heftig verstoord worden. Dat kan door een onweer of door vuurwerk of zo... Ze vliegen met z'n allen gedesoriënteerd op en sommige knallen op iets hards. Ze kunnen zich ook letterlijk doodschrikken. Dat kan individuele vogels natuurlijk net zo goed overkomen, maar ééntje valt niet op.

Nog even iets heel anders. Moedereenden moeten veel eelt op hun ziel hebben. Hun kroost redt het vaker niet dan wel tot volwassenheid. Het ontroert me daarom altijd een beetje als je ziet hoe ze toch hun best doen voor hun donzige nazaatjes. Hier waren de jonkies aan het spelen in de stroming door buis, terwijl moeder als een patrouilleboot de wacht hield. De hele tijd dat ik keek, bleef ze ongeveer op dezelfde plaats waakzaam liggen.
Moeder eend op wacht.

Dat was het weer.



Geen opmerkingen: